Τα ELLINIKA HOAXES έχουν δημοσιεύσει άρθρο με τίτλο «Βιταμίνη C κατά του καρκίνου; – Καταρρίπτεται». Πρόκειται για ένα σύντομο και αστείο άρθρο άνευ πλούσιας βιβλιογραφίας που μπερδεύει την στοματική λήψη της βιταμίνης C με την ενδοφλέβια βιταμίνη C σε πολύ υψηλές δόσεις. Ενώ η στοματική λήψη βιταμίνης C δεν φαίνεται να αποτελεί θεραπεία του καρκίνου (έχει κυρίως προληπτική δράση), η ενδοφλέβια βιταμίνη C σε πολύ υψηλές δόσεις φαίνεται ότι είναι ένας πολύ ισχυρός χημειοθεραπευτικός παράγοντας.

Το άρθρο των ELLINIKA HOAXES δημοσιεύθηκε εδώ:

http://ellinikahoaxes.gr/2017/05/30/vitamin-c-cancer/

Εκτός από αυτό το άρθρο, ο συνεργάτης των ELLINIKA HOAXES ο χρήστης του youtube The Mad Sc1ent1st (που όπως ο ίδιος αποκάλυψε ονομάζεται Στάμος Αρχόντης) σε ένα εμετικό βίντεο εναντίον μου (το οποίο ως συκοφαντική δυσφήμιση σηκώνει και μήνυση) ανέφερε τα εξής ψεύδη για τη θεραπεία του καρκίνου με βιταμίνη C: «Η ορθομοριακή ιατρική δεν είναι ιατρική, δεν είναι τίποτα. Έχει την ίδια επιστημονική αναγνώριση όσο η ομοιοπαθητική και το ρέικι. Και επειδή ο κ. Δημόπουλος λέει ότι ένας από τους ανθρώπους που την εφηύρε ήταν ο Linus Pauling, ας το εξετάσουμε: Η όλη ιστορία με τη χρήση υπερβολικών δόσεων βιταμινών για θεραπεία ξεκίνησε το 1972 με τον Linus Pauling και τον Cameron…Ισχυρίστηκαν ότι από 100 ασθενείς με καρκίνο στα τελευταία στάδια, στους οποίους χορηγήθηκαν 10.000 mg βιταμίνης C η πλειονότητα έζησε τρεις με τέσσερεις φορές περισσότερο». Το εμετικό βίντεο μπορείτε να το δείτε εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=Ta3Zd2aBwR0&t=15s

Ο Στάμος Αρχόντης αναφέρει ότι κάποιες μελέτες απέρριψαν τις μελέτες αυτές των Pauling και Cameron. Ο άσχετος με τα θέματα ιατρικής χημικός ή φοιτητής χημείας μπερδεύει τη στοματική λήψη βιταμίνης C με την ενδοφλέβια βιταμίνη C. Αρκεί να αναφέρω ότι το 2017 δημοσιεύθηκε στη Science Daily άρθρο με τίτλο Why high-dose vitamin C kills cancer cells (Γιατί η υψηλή δόση βιταμίνη C σκοτώνει τα καρκινικά κύτταρα) καθώς και άρθρο της Medical News Today με τίτλο High-dose vitamin C makes cancer treatment more effective, trial shows (Η βιταμίνη C υψηλής δόσης κάνει τη θεραπεία του καρκίνου περισσότερο αποτελεσματική, έδειξε δοκιμή). Φυσικά όλα αυτά και πολλά άλλα που παραθέτω σε αυτό το άρθρο τα έχουν αποκρύψει, όχι ασφαλώς ένεκα αγνοίας, αλλά ένεκα σκοπιμότητας.

Ας δούμε λοιπόν ποια είναι η πραγματικότητα και ας ξεσκεπάσουμε τα ψεύδη των ELLINIKA HOAXES και του Στάμου Αρχόντη The Mad Sc1ent1st.

Η βιταμίνη C είναι η πιο δημοφιλής βιταμίνη. Όλοι μας γνωρίζουμε την αξία της για την υγεία μας, για αυτό και τρώμε ωμά φρούτα και λαχανικά, για να προμηθεύσουμε τον οργανισμό μας με αυτή τη βιταμίνη. Όλοι γνωρίζουμε ότι η έλλειψη της βιταμίνης C προκαλεί σκορβούτο και ότι η βιταμίνη C είναι μια αντιοξειδωτική ουσία.

Αυτό όμως που οι περισσότεροι ίσως δεν έχετε πληροφορηθεί είναι ότι η βιταμίνη C μας προφυλάσσει από τον καρκίνο. 120 ιατρικές μελέτες χαρακτηρίζουν τη βιταμίνη C ως ένα «πραγματικό εμβόλιο κατά του καρκίνου».

Οι αντικαρκινικές ιδιότητες της βιταμίνης C οφείλονται στο ότι:

α) Είναι μια αντιοξειδωτική ουσία, η οποία μας προστατεύει από τις ελεύθερες ρίζες.

β) Τα λεμφοκύτταρα Τ που προστατεύουν τον ανθρώπινο οργανισμό από τις ασθένειες και τον καρκίνο χρειάζονται υψηλή ποσότητα βιταμίνης C. Τα φυσικά φονικά κύτταρα (NK cells), τα κυριότερα όπλα μας κατά του καρκίνου, γίνονται δραστικά, αν λαμβάνουν υψηλές ποσότητες βιταμίνης C (1).

γ) Αυξάνει την παραγωγή ιντερφερόνης, η οποία έχει αντικαρκινική δράση και δρα κατά των όγκων (2).

δ) Μας προστατεύει από τις καρκινογόνες ουσίες που σχηματίζονται με το ψήσιμο του κρέατος.

Μια αποτελεσματική θεραπεία πρέπει είτε να προλαμβάνει την εξάπλωση των καρκινικών κυττάρων είτε να αυξάνει τον θάνατό τους. Η βιταμίνη C κάνει και τα δύο. Υψηλή δόση βιταμίνης C εξολοθρεύει τα καρκινικά κύτταρα επιλεκτικά, χωρίς να βλάπτει τα υγιή κύτταρα (3-4). Στην πραγματικότητα αντί να βλάπτουν τα φυσιολογικά κύτταρα, οι αντιοξειδωτικές ιδιότητες της βιταμίνης μπορούν να βελτιώσουν την υγεία του ασθενούς.

Η ιδέα ότι η βιταμίνη C μπορεί να παρέχει μια αποτελεσματική θεραπεία του καρκίνου πρωτοεμφανίστηκε πριν μισό αιώνα (5). Από τότε έχουν δημοσιευτεί εκατοντάδες εργαστηριακές μελέτες, μελέτες σε ζώα και σε ανθρώπους, όσον αφορά στις επιδράσεις του ασκορβικού οξέος στον καρκίνο. Οι αποδείξεις συνεχίζουν να συσσωρεύονται. Για παράδειγμα η ομάδα του Mark Levine στο US National Institutes of Health (NIH) πρόσφατα επιβεβαίωσε αναφορές, όσον αφορά στις επιλεκτικές κυτταροτοξικές δράσεις της βιταμίνης C στα καρκινικά κύτταρα (6).

Συχνές δόσεις βιταμίνης C απαιτούνται, για να τη διατηρούν σε υψηλά επίπεδα στο αίμα, οδηγώντας σε απέκκριση στα ούρα. Χαμηλά επίπεδα βιταμίνης C οδηγούν σε ασθένεια και κακή υγεία, ενώ υψηλότερα επίπεδα συνδέονται με πρόληψη του καρκίνου και γενική καλή υγεία (7). Συχνές δόσεις βιταμίνης C δια στόματος ή ενδοφλέβιες δόσεις sodium ascorbate μπορεί να είναι ευεργετικές στη θεραπεία του καρκίνου (8-11). Ενδοφλέβια χορήγηση είναι γενικά πιο αποτελεσματική ως θεραπεία του καρκίνου, αν και είναι πιθανό ότι συχνές δόσεις δια στόματος μπορεί να είναι μια αποτελεσματική θεραπεία.

Επιπλέον ενδείξεις ότι η βιταμίνη C μπορεί να είναι μια αποτελεσματική θεραπεία προέρχονται από το εύρημα ότι το ασκορβικό οξύ κάνει τα καρκινικά κύτταρα να μη μεγαλώνουν. Ο Ki Won Lee και οι συνεργάτες του από το πανεπιστήμιο της Seoul έχουν περιγράψει έναν μηχανισμό με τον οποίο η βιταμίνη C σταματά τα καρκινικά κύτταρα να εξαπλώνονται (12). Τα φυσιολογικά κύτταρα σταματάνε να μεγαλώνουν, όταν λαμβάνουν σήματα από γειτονικά κύτταρα. Αυτά τα σήματα προκαλούνται από το υπεροξείδιο του υδρογόνου και από άλλα οξειδωτικά. Οι καρκίνοι μπορούν να συνεχίσουν να εξαπλώνονται, διότι δεν ανταποκρίνονται στα σήματα που εμποδίζουν την ανάπτυξη των φυσιολογικών κυττάρων. Ο Ki Won Lee έδειξε ότι η βιταμίνη C κάνει ικανά τα καρκινικά κύτταρα να λαμβάνουν και να δρουν σε τέτοια μηνύματα να σταματήσουν να μεγαλώνουν.

Η βιταμίνη C είναι ένα υδατοδιαλυτό αντιοξειδωτικό. Κάτω όμως από ορισμένες περιστάσεις μπορεί να δρα ως οξειδωτικό. Οι οξειδωτικές ιδιότητες της βιταμίνης C θεωρούνται ότι είναι το κεντρικό χαρακτηριστικό της αντικαρκινικής της δράσης.

Το ασκορβικό οξύ έχει ισχυρές επιδράσεις στον μεταβολισμό των καρκινικών κυττάρων. Έχει φανεί ότι εμποδίζει την ανάπτυξη διαφόρων καρκινικών κυττάρων και την ανάπτυξη όγκων σε πειράματα σε ζώα. Η βιταμίνη C σκοτώνει τα καρκινικά κύτταρα με την οξείδωση και ειδικότερα παράγοντας υπεροξείδιο του υδρογόνου μέσα στο σώμα του κυττάρου. Επιπλέον το υπεροξείδιο του υδρογόνου παραγόμενο με αυτό τον τρόπο δίνει επιπρόσθετα οξειδωτικά, όπως ρίζα υδροξυλίου που μπορεί να βλάπτει σοβαρά τα καρκινικά κύτταρα.

Όταν τα επίπεδα γλυκόζης είναι χαμηλά, οι όγκοι απορροφούν περισσότερη βιταμίνη C. Ωστόσο υψηλά επίπεδα γλυκόζης εμποδίζουν την απορρόφηση του ασκορβικού οξέος.

Η ιδέα ότι η βιταμίνη C μπορούσε να χρησιμοποιηθεί, για να θεραπεύσει τον καρκίνο, επανεμφανίστηκε το 1976 από τον δύο φορές νομπελίστα Linus Pauling και τον Ewan Cameron, έναν Σκοτσέζο χειρουργό, ειδικό στον καρκίνο. Αν και υπήρχαν αποδείξεις στην ιατρική βιβλιογραφία ότι το ασκορβικό οξύ χρησιμοποιούμενο σε άριστες δόσεις ήταν θεραπευτικό για τους καρκινοπαθείς, δεν ήταν μέχρι που ο Linus Pauling και ο Ewan Cameron δημοσίευσαν το βιβλίο με τίτλο «Cancer and Vitamin C» (Καρκίνος και βιταμίνη C) το 1979, το οποίο προκάλεσε ενδιαφέρον στον επιστημονικό κόσμο (13). Στην αρχή ο Cameron ήταν σκεπτικός ότι η βιταμίνη C μπορούσε να δουλέψει κατά του καρκίνου. Ωστόσο κατάλαβε ότι οι ασθενείς του είχαν λίγα να χάσουν. Μερικοί ήταν σε τελικά στάδια και, ακόμα και αν η βιταμίνη C δεν ήταν αποτελεσματική, δεν θα έβλαπτε. Άρχισε να δίνει 10 γραμμάρια την ημέρα βιταμίνης C σε ασθενείς τελικού σταδίου και πείστηκε για τα οφέλη.

Ο Cameron εξέταζε την πρόοδο της ανεξέλεγκτης διηθητικότητας των όγκων (της ικανότητας διήθησης και ενεργητικής καταστροφής των περιβαλλοντικών ιστών, κάτι που αποτελεί ιδιότητα των κακοήθων όγκων) και εξέταζε τρόπους, για να εμποδίζει τα καρκινικά κύτταρα να καταστρέφουν υγιείς ιστούς και να κάνουν μετάσταση σε απομακρυσμένα όργανα. Εστίασε την προσοχή του στον πιθανό ρόλο ενός ενζύμου, της υαλουρονιδάσης, να υποστηρίζει τη διηθητικότητα των όγκων και πρότεινε ότι ο χειρισμός ενός αναστολέα αυτού του ενζύμου, που υπάρχει στο αίμα, θα μπορούσε να χρησιμεύσει στον έλεγχο αυτής της λειτουργίας. Στις αρχές του 1970 ο Cameron και ο συνεργάτης του Douglas Rotman διαπίστωσαν ότι ο αναστολέας αυτός περιέχεται στο ασκορβικό οξύ. Υπέθεσαν ότι αυξάνοντας την ποσότητα ασκορβικού οξέος στο αίμα θα μπορούσαν να αυξήσουν την παραγωγή ή τη δράση του αναστολέα της υαλουρονιδάσης και ως εκ τούτου να εμποδίσουν τα καρκινικά κύτταρα να καταστρέφουν τους υγιείς ιστούς (14).

Εκτός από τον Cameron και ο Linus Pauling εργαζόμενος στην Καλιφόρνια εξέτασε τον πιθανό ρόλο της βιταμίνης C στη θεραπεία του καρκίνου. Εστίασε την προσοχή του στον ρόλο του κολλαγόνου στη διηθητικότητα των όγκων και ανέφερε ότι για τη σύνθεση του κολλαγόνου απαιτείται βιταμίνη C (15). Ο Cameron και ο Pauling ένωσαν τις δυνάμεις τους και συνεργάστηκαν σε αυτή την έρευνα. Πρότειναν ότι, αν αυξανόταν η εισαγωγή της βιταμίνης C, θα επιτυγχανόταν σύνθεση περισσότερου κολλαγόνου, κάτι που θα βοηθούσε στην παρεμπόδιση των καρκινικών κυττάρων να εισβάλλουν στους υγιείς ιστούς και θα αύξανε τις φυσικές αντιστάσεις του σώματος κατά του καρκίνου (16). Το συμπέρασμα της έρευνάς τους ήταν ότι η έλλειψη της βιταμίνης C θα είχε ως αποτέλεσμα να μπορούν τα καρκινικά κύτταρα πολύ πιο εύκολα να εισβάλλουν στους υγιείς ιστούς και να κάνουν μετάσταση σε απομακρυσμένα όργανα (17).

Αρχικά οι Cameron και Pauling δημοσίευσαν αναφορές περιπτώσεων 50 ασθενών, στους οποίους δόθηκαν ενέσεις sodium ascorbate μαζί με συμπληρώματα δια στόματος βιταμίνης C. Οι Cameron και Pauling αύξησαν τον αριθμό των ασθενών στους 100 και βρήκαν ότι οι καρκινοπαθείς που θεραπεύτηκαν με βιταμίνη C επιβίωσαν τρεις με τέσσερεις φορές περισσότερο από τα άτομα ελέγχου που δεν είχαν θεραπευτεί. Η ομάδα ελέγχου αποτελείτο από 1000 ασθενείς που δεν έλαβαν βιταμίνη C.

Ο Cameron μαζί με τον Pauling συνέχισαν να εφαρμόζουν αγωγή σε καρκινοπαθείς με μεγαδόσεις βιταμίνης C και υποστήριξαν ότι η βιταμίνη C «όχι μόνο αυξάνει τον χρόνο επιβίωσης των καρκινοπαθών, αλλά επιπλέον οδηγεί σε βελτίωση της γενικότερης κατάστασης της υγείας τους». Συγκεκριμένα σε βιβλίο που έγραψαν μαζί το 1979 αναφέρουν ότι χορηγώντας βιταμίνη C σε υψηλές δόσεις σε ασθενείς με καταληκτικό καρκίνο πέτυχαν αντικειμενική βελτίωση της υγείας τους σχεδόν σε κάθε ασθενή από την πέμπτη μέρα. Οι ασθενείς αισθάνονταν καλύτερα και πιο δυνατοί. Ενοχλητικά συμπτώματα όπως πόνοι στα κόκκαλα από μετάσταση στον σκελετό μειώθηκαν και σε ορισμένες περιπτώσεις εξαφανίστηκαν τελείως. Οι ασθενείς έγιναν πιο ζωηροί και επίσης έτρωγαν περισσότερο. Ανέφεραν επίσης ότι με τις υψηλές δόσεις βιταμίνης C πέτυχαν να μειώσουν τις παρενέργειες των συμβατικών θεραπειών (18).

Στο ίδιο βιβλίο παραθέτουν σύντομα ιστορικά ασθενών που υποβλήθηκαν σε αγωγή με μεγαδόσεις βιταμίνης C, αφού πριν είχαν εξαντλήσει όλες τις συμβατικές θεραπείες χωρίς αποτέλεσμα. Αναφέρουν ότι το 20% των ασθενών δεν έδειξαν ανταπόκριση στη θεραπεία με βιταμίνη C, 25% των ασθενών έδειξαν μικρή ανταπόκριση, στο 25% των ασθενών σημειώθηκε επιβράδυνση της εξέλιξης των όγκων, στο 20% σημειώθηκε στασιμότητα της κατάστασής τους, στο 9% σμίκρυνση των όγκων και στο 1% αιμορραγία των όγκων. Ο Cameron και ο Pauling διευκρινίζουν ότι θα επιτυγχάνονταν καλύτερα αποτελέσματα, αν χορηγείτο νωρίτερα βιταμίνη C στους συγκεκριμένους ασθενείς.

Το 1974 ο Cameron και ο Pauling έκαναν μια μελέτη, κατά την οποία αντιπαράβαλαν καρκινοπαθείς που υποβλήθηκαν σε αγωγή με βιταμίνη C με καρκινοπαθείς ίδιας ηλικίας και φύλου και με την ίδια μορφή και στάδιο καρκίνου που δεν υποβλήθηκαν σε αγωγή με βιταμίνη C. Από την έρευνα αυτή αποδείχθηκε ότι η βιταμίνη C είναι ευεργετική για τη θεραπεία των καρκινοπαθών. Για παράδειγμα ο χρόνος επιβίωσης μιας ομάδας που υποβλήθηκε σε αγωγή με βιταμίνη C ήταν 681 ημέρες, ενώ ο χρόνος επιβίωσης της ομάδας ελέγχου (της ομάδας δηλαδή που δεν υποβλήθηκε σε αγωγή με βιταμίνη C) ήταν μόλις 360 ημέρες.

Μια μετέπειτα μελέτη διεξήχθη από το 1978 ώς το 1982 στην ίδια περιοχή της Σκωτίας. Περιλάμβανε 294 ασθενείς που θεραπεύτηκαν με ασκορβικό οξύ και 1532 ασθενείς που αποτελούσαν ομάδα ελέγχου. Οι ασθενείς έλαβαν είτε βιταμίνη C είτε placebo. Οι ασθενείς που έλαβαν βιταμίνη C είχαν κατά μέσο όρο περίοδο επιβίωσης 343 ημέρες, σχεδόν διπλάσιες από ό, τι οι ασθενείς της ομάδας ελέγχου (180 ημέρες). Επιπλέον οι ασθενείς που έλαβαν βιταμίνη C είχαν βελτιωμένη ποιότητα ζωής.

Το 1979 οι Morishige και Murata δημοσίευσαν μια αναφορά που επιβεβαίωνε τα αποτελέσματα που επιτεύχθηκαν από τον Cameron (19). Σε αυτή την Ιαπωνική μελέτη το ποσοστό θανάτων για τους ασθενείς με την υψηλότερη δόση ασκορβικού οξέος ήταν μόνο το ένα τρίτο του ποσοστού θανάτων αυτών που έλαβαν χαμηλότερες δόσεις. Μελέτησαν 99 ασθενείς, από τους οποίους 44 έλαβαν 4 γραμμάρια ή λιγότερα την ημέρα και 55 έλαβαν 5 γραμμάρια ή περισσότερα. Οι ασθενείς που έλαβαν τη χαμηλή δόση βιταμίνης C έζησαν κατά μέσο όρο 43 ημέρες. Αυτοί που έλαβαν 5 με 9 γραμμάρια έζησαν 275 ημέρες και αυτοί που έλαβαν 10 ώς 15 γραμμάρια έζησαν κατά μέσο όρο 278 ημέρες.

Λίγα χρόνια νωρίτερα ο Irwin Stone στο βιβλίο του «The Healing Factor: Vitamin C against Disease» (Ο θεραπευτικός παράγοντας: Η βιταμίνη C κατά των ασθενειών) συμπέρανε από την επιθεώρησή του στην τεράστια ιατρική βιβλιογραφία για αυτό το συστατικό ότι η βιταμίνη C ήταν χρήσιμη στη θεραπεία του καρκίνου (20). Υψηλότερα επίπεδα βιταμίνης C σε ζώα ήταν συνδεδεμένα με μείωση στη συχνότητα του καρκίνου, και αν και οι περισσότερες από τις μελέτες χρησιμοποίησαν μικρές δόσεις, ο Stone πίστευε ότι έπρεπε να χρησιμοποιηθούν πολύ υψηλότερες δόσεις, ιδιαίτερα όταν η βιταμίνη C είναι ένα από τα ασφαλέστερα γνωστά συστατικά. Ο Stone ανέφερε μια μελέτη, η οποία πολύ πριν είχε προτείνει ότι τα χαμηλά επίπεδα βιταμίνης C ήταν προϋπόθεση για καρκίνο. Ενισχυτικό αυτής της άποψης είναι ότι ο Goth και ο Littmann βρήκαν το 1948 ότι ο καρκίνος άρχιζε σε όργανα των οποίων τα επίπεδα ασκορβικού οξέος ήταν κάτω από 4-5 mg ανά 100 mg (21). Οι Benade, Howard και Burke δουλεύοντας στα εργαστήρια του National Cancer Institute βρήκαν ότι το ασκορβικό οξύ ήταν πολύ τοξικό στο καρκίνωμα ασκίτη Ehrlich και προκάλεσε σημαντικές δομικές αλλαγές στα καρκινικά κύτταρα (22). Το National Cancer Institute όμως αγνόησε αυτή την εργασία. Ο Burke πρότεινε ότι «το μέλλον της αποτελεσματικής χημειοθεραπείας καρκίνου δεν θα στηρίζεται στη χρήση των τοξικών συστατικών που τώρα τόσο ευρέως χρησιμοποιούνται, αλλά στη χρήση μη τοξικών συστατικών, τα οποία είναι θανατηφόρα για τα καρκινικά κύτταρα, από τα οποία το ασκορβικό οξύ αποτελεί ένα άριστο πρωτότυπο».

Ο Irwin Stone αντιλήφθηκε επίσης ότι πολλά από τα συμπτώματα της λευχαιμίας ήταν συμπτώματα του σκορβούτου. Τα λευκά αιμοσφαίρια περιείχαν 20 με 30 φορές περισσότερο ασκορβικό οξύ από ό, τι τα φυσιολογικά κύτταρα. Ο τεράστιος όγκος των κυττάρων τόσο πλούσιων στη βιταμίνη απομόνωνε την προμήθεια του σώματος προκαλώντας σκορβούτο σε άλλους ιστούς. Πρότεινε να δοθεί αρκετή βιταμίνη C, ώστε να κορεστούν αυτά τα κύτταρα και να μείνει αρκετή για το υπόλοιπο σώμα. Περιέγραψε την ιστορία ενός άνδρα 71 ετών με χρόνια μυελογενή λευχαιμία. Έπαιρνε 24,5 με 42 γραμμάρια βιταμίνης C την ημέρα και δεν ήθελε να σταματήσει, διότι αισθανόταν τόσο καλά. Δυο φορές, ακολουθώντας τις οδηγίες του γιατρού του, σταμάτησε να την παίρνει και κάθε φορά ανέπτυσσε πυρετό και η σπλήνα του και το συκώτι του διογκώνονταν. Αυτά τα συμπτώματα εξαφανίστηκαν 6 ώρες μετά που ξαναπήρε τη βιταμίνη. Πέθανε 18 μήνες αργότερα από καρδιακά αίτια. Στην αυτοψία η σπλήνα του και το συκώτι του ήταν φυσιολογικά. Η εικόνα του αίματός του δεν χειροτέρευε όσο έπαιρνε βιταμίνη C.

Οι αναφορές στην επίδραση της βιταμίνης C ως θεραπεία του καρκίνου έχουν συνεχιστεί. Πιθανώς πιο  αξιοσημείωτες είναι αυτές από τον Abram Hoffer, τον πρώτο γιατρό που χρησιμοποίησε διπλή-τυφλή κλινική δοκιμή στην ψυχιατρική. Τα αποτελέσματά του επιβεβαίωσαν αυτά των Cameron, Morishige και Murata στο να δείχνουν σημαντικά αυξημένους χρόνους επιβίωσης (23). Άλλοι γιατροί που έχουν χρησιμοποιήσει βιταμίνη C, για να θεραπεύσουν τον καρκίνο, είναι οι Robert Cathart και Selva Kumar.

Ο Dr. Riordan εξέτασε δείγματα ανθρώπινου ορού από ασθενείς που έλαβαν ενδοφλέβιο ασκορβικό οξύ. Οι μετρήσεις του επιβεβαιώνουν ότι τα επίπεδα που επιτεύχθηκαν είναι αντίστοιχα με αυτά που είναι κυτταροτοξικά σε κύτταρα όγκων σε πειραματικές μελέτες.

Πολλοί γιατροί ανά τον κόσμο χρησιμοποιούν υψηλές δόσεις βιταμίνης C για τη θεραπεία του καρκίνου. Ο γιατρός Stephen Edelson τονίζει ότι «πολλές μελέτες για την αντικαρκινική δράση της βιταμίνης C δεν έχουν χρησιμοποιήσει αρκετά υψηλές δόσεις, επαρκείς για την εξολόθρευση των όγκων. Και όμως υπάρχουν αποδείξεις ότι είναι κατορθωτή η χρήση του ασκορβικού οξέος ως κυτταροτοξικού μέσου. Εμείς χρησιμοποιούμε αυτή τη θεραπεία με επιτυχία στο δικό μας ιατρικό κέντρο» (24). Ο γιατρός Michael Schachter χρησιμοποιεί μεγαδόσεις βιταμίνης C και επιβεβαιώνει ότι η βιταμίνη C δρα μόνο κατά των καρκινικών κυττάρων, αλλά αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο με ενδοφλέβια έγχυση βιταμίνης C και όχι με λήψη από το στόμα. Ο L. Tscetter επιβεβαιώνει ότι σε καταληκτικούς καρκινοπαθείς που λαμβάνουν βιταμίνη C βελτιώνεται η όρεξή τους και μειώνεται ο πόνος τους, με άμεσο επακόλουθο να μην έχουν ανάγκη παυσίπονων φαρμάκων (25).

Τα πρακτικά ενός συνεδρίου με θέμα «Αντιοξειδωτικές βιταμίνες και βήτα-καροτίνη στην πρόληψη των ασθενειών» (Antioxidant Vitamins and B-carotene in Disease Prevention) που πραγματοποιήθηκε στο Λονδίνο στις 2-4 Οκτωβρίου του 1989 δημοσιεύτηκαν στο American Journal of Nutrition τον Ιανουάριο του 1991. Οι αποδείξεις έδειξαν ισχυρή σχέση ανάμεσα σε αντιοξειδωτικά όπως η βιταμίνη C στην πρόληψη του καρκίνου και άλλων ασθενειών.

Άλλο ένα σημαντικό συνέδριο πραγματοποιήθηκε τον Σεπτέμβριο του 1990 στη Bethesda στο Maryland, με χορηγό το National Cancer Institute. Ένας από τους παράγοντες που οδήγησαν στη συνάντηση ήταν το έντονο αίτημα του Dr. Pauling να εξετάσει το National Cancer Institute σοβαρά τους ισχυρισμούς ότι το ασκορβικό οξύ ήταν χρήσιμο στη θεραπεία του καρκίνου. Τα κύρια συμπεράσματα από αυτή τη συνάντηση υποστήριξαν τη χρήση της βιταμίνης C για τη θεραπεία του καρκίνου:

1. Το ασκορβικό οξύ προστατεύει τα λιπίδια του πλάσματος από την οξειδωτική βλάβη. Εκκαθαρίζει τις ελεύθερες ρίζες καταστρέφοντάς τες πριν φτάσουν στις μεμβράνες, όπου μπορούν να κάνουν τόση μεγάλη ζημιά.
2. Το ασκορβικό οξύ μειώνει την τοξικότητα κατά των φυσιολογικών ιστών των φαρμάκων που χρησιμοποιούνται στη χημειοθεραπεία και μειώνει την τοξικότητα της ακτινοβολίας, αλλά δεν προστατεύει τον καρκίνο.
3. Το ασκορβικό οξύ έχει αντικαρκινικές ιδιότητες. Προστατεύει τα κύτταρα από το καρκινογόνο methylcholanthrene. Ο Linus Pauling ανέφερε ότι το ασκορβικό οξύ μείωσε τη συχνότητα και καθυστέρησε την έναρξη κακοήθων βλαβών σε ποντίκια που εκτέθηκαν σε υπεριώδη ακτινοβολία. Σε άλλη μελέτη το ασκορβικό οξύ μείωσε τη συχνότητα όγκων του μαστού σε ποντίκια.
4. Μια επιδημιολογική επισκόπηση έδειξε ότι σε 33 από 46 μελέτες η βιταμίνη C ήταν προστατευτική, μειώνοντας τη συχνότητα του καρκίνου και τη θνησιμότητα.
5. Το ασκορβικό οξύ έχει ιδιότητες που το κάνουν ένα σημαντικό μέρος κάθε θεραπείας καρκίνου και η προκαλούμενη από στρες μείωση του ασκορβικού οξέος από τη θεραπεία του καρκίνου μπορεί να προληφθεί ή να εμποδιστεί από τη χρήση ασκορβικού οξέος.

Οι επιστήμονες και γιατροί που παρακολούθησαν το συνέδριο πείστηκαν για την αξία της βιταμίνης C στην πρόληψη του καρκίνου και αποφάσισαν να αυξήσουν την πρόσληψη τους σε βιταμίνη C στα 1000 mg ή περισσότερο.

Μια από τις επιδημιολογικές μελέτες που αποδεικνύουν την αντικαρκινική δράση της βιταμίνης C έχει διεξαχθεί από τον Gladys Block, Ph.D., επιδημιολόγο στο National Cancer Institute Division of Cancer Prevention and Control. Από τη μελέτη αυτή φάνηκε ότι η βιταμίνη C μειώνει την πιθανότητα για καρκίνο του στομάχου, του παχέος εντέρου, του οισοφάγου, της ουροδόχου κύστης, του τραχήλου της μήτρας, του μαστού, των πνευμόνων, του λάρυγγα, του λαιμού και του παγκρέατος (26).

Το ασκορβικό οξύ έχει αποδειχθεί ότι έχει έναν ακόμη σημαντικό ρόλο στη θεραπεία του καρκίνου. Η βιταμίνη C αυξάνει την τοξικότητα της ακτινοβολίας και της χημειοθεραπείας κατά των καρκινικών κυττάρων και την ίδια στιγμή μειώνει την τοξικότητα των φυσιολογικών ιστών, με άλλα λόγια αυξάνει τον θεραπευτικό δείκτη. Οι Cheraskin, Ringsdorf και Brecher αναφέρθηκαν σε μια παλιότερη μελέτη στην οποία 54 γυναίκες με καρκίνο του τραχήλου θεραπεύτηκαν με ακτινοβολία. Η μισή ομάδα θεραπεύτηκε  για μια εβδομάδα με ένα παρασκεύασμα βιταμινών και μετάλλων που περιείχαν βιταμίνη C και η άλλη μισή δεν  θεραπεύτηκε με αυτό το παρασκεύασμα. Η θεραπευμένη ομάδα με το παρασκεύασμα που περιείχε βιταμίνη C είχε την καλύτερη ανταπόκριση (27). Οι Prasad και Rama ανέφεραν την ίδια επίδραση (28). Ο Hanck επίσης συμπέρανε ότι το ασκορβικό οξύ αύξησε την επιβίωση και μείωσε τις αρνητικές παρενέργειες της ακτινοβολίας (29). Σε μια μελέτη μετά από έξι μήνες το 67% της ομάδας που θεραπεύτηκε με τη βιταμίνη ήταν χωρίς συμπτώματα σε σύγκριση με το 45% της ομάδας ελέγχου.

Η βιταμίνη C αύξησε την αποτελεσματικότητα ενός φαρμάκου (misonidazole) που βελτιώνει το αποτέλεσμα στη θεραπεία του καρκίνου με ακτινοβολία (30). Η βιταμίνη C βελτίωσε τις αντιογκικές ικανότητες των ιατρικών θεραπειών κατά των κυττάρων καρκίνου του εγκεφάλου (νευροβλάστωμα) σε καλλιέργεια (31). Ζώα στα οποία δόθηκε αδριαμυκίνη μαζί με βιταμίνη C είχαν σημαντική παράταση της ζωής και μείωση στη βλάβη της καρδιάς που προκαλεί αυτό το φάρμακο (32). Λόγω της ευρείας χρήσης της αδριαμυκίνης και της τοξικότητας που προκαλεί στην καρδιά, πρέπει να αποτελεί τυπική διαδικασία να δίνονται υψηλές δόσεις αντιοξειδωτικών πριν τη χορήγηση αδριαμυκίνης.

Σε ζώα με μεταμοσχευμένους όγκους έγιναν ενέσεις με υψηλές δόσεις βιταμίνης C μία ώρα πριν από τη θεραπεία με ακτινοβολία σε όλο το σώμα. Η βιταμίνη C δεν επηρέασε την ικανότητα της ακτινοβολίας να σκοτώνει τους όγκους, αλλά παρείχε σημαντική προστασία στα ζώα (33). 50 μη θεραπευμένοι προηγουμένως καρκινοπαθείς χωρίστηκαν τυχαία σε δυο ομάδες. Η ομάδα 1 λάμβανε μόνο θεραπεία με ακτινοβολία και η ομάδα 2 λάμβανε ακτινοβολία συν 5 γραμμάρια καθημερινά βιταμίνης C. Μετα από ένα μήνα το 87% της ομάδας βιταμίνης C πέτυχε εξαφάνιση όλων των όγκων σε σύγκριση με το 55% στην ομάδα ελέγχου (34).

Το 1972 ο Jay Patrick οργάνωσε ένα παγκόσμιο συνέδριο για τη βιταμίνη C στην 50^η επέτειο της ανακάλυψής της από τον νομπελίστα Dr. A. Szent Gyorgyi. Τρεις άλλοι επιστήμονες τιμήθηκαν – οι Linus Pauling, Irwin Stone και Fred Klenner. Ο Dr. Fred Klenner ήταν ο πρώτος γιατρός που χρησιμοποίησε ασκορβικό οξύ σε μεγάλες δόσεις. Το βρήκε πολύ αποτελεσματικό στη θεραπεία μιας μεγάλης ποικιλίας ασθενειών είτε διδόμενο από το στόμα είτε διδόμενο ενδοφλέβια. Σε αυτή τη συνάντηση περιέγραψε την ανταπόκριση μιας ασθενούς με καρκίνο του μαστού. Είχε μια μεγάλη μάζα στον μαστό της και είχε αρνηθεί να κάνει συμβατική θεραπεία. Αντίθετα της έδινε 100 γραμμάρια ασκορβικού οξέος ενδοφλέβια την ημέρα. Μετά από μερικούς μήνες ο όγκος είχε σταματήσει να μεγαλώνει και εξωθήθηκε από τον φυσιολογικό ιστό του μαστού και ο μαστός θεραπεύτηκε. Άλλοι ορθομοριακοί ογκολόγοι χρησιμοποιούν ασκορβικό οξύ με αυτό τον τρόπο. Στην 14^η International Conference on Human Functioning στις 8-10 Σεπτεμβρίου του 1990 στη Wichita στο Κάνσας ο Dr. Riordan και οι συνεργάτες του ανέφεραν ότι χρησιμοποιώντας καλλιέργειες κυττάρων ήταν ικανοί να καθορίσουν το ποσό του ασκορβικού οξέος που χρειάζεται να γίνει ένεση, ώστε να σκοτωθούν τα καρκινικά κύτταρα. Χρησιμοποιούμενο σε αυτές τις δόσεις το ασκορβικό οξύ συμπεριφέρεται σαν χημειοθεραπεία, αλλά αντίθετα από όλες τις χημειοθεραπείες που χρησιμοποιούνται από τους ογκολόγους δεν έχει τοξικότητα – δεν σκοτώνει τα φυσιολογικά κύτταρα (35).

Υπάρχει υψηλή ανάγκη για βιταμίνη C κατά τη διάρκεια της ανάρρωσης από τον καρκίνο. Σε μια μελέτη 15 ασθενείς με μελάνωμα και καρκίνο του παχέος εντέρου που έκαναν ανοσοθεραπεία (ιντερλευκίνη 2) είχαν επίπεδα αίματος βιταμίνης C ενδεικτικά σκορβούτου (36). Σε 20 ενήλικες ασθενείς που μπήκαν στο νοσοκομείο και δέχονταν ολική παρεντερική διατροφή, οι κατά μέσο όρο καθημερινές ανάγκες βιταμίνης C ήταν 975 mg, που είναι μια ποσότητα 16 φορές μεγαλύτερη από αυτή της RDA. Η ποσότητα βιταμίνης C που χρειάζονταν οι ασθενείς κυμαινόταν από 350 ώς 2250 mg (37). Από 139 ασθενείς με καρκίνο του πνεύμονα που μελετήθηκαν, οι περισσότεροι είχαν έλλειψη βιταμίνης C ή σκορβούτο (38). Άλλη μια μελέτη σε καρκινοπαθείς βρήκε ότι το 46% είχε σκορβούτο (39).

Οι υψηλές δόσεις βιταμίνης C είναι τοξικές στα κύτταρα των όγκων χωρίς να βλάπτουν τους υγιείς ιστούς. Μια από τις εξηγήσεις γιατί η βιταμίνη C σκοτώνει τον καρκίνο αλλά όχι τα υγιή κύτταρα είναι ότι η βιταμίνη C δημιουργεί μεγάλες ποσότητες υπεροξειδίου του υδρογόνου, H2O2, μιας ισχυρής ελεύθερης ρίζας, η οποία εξουδετερώνεται στα υγιή κύτταρα από την καταλάση (40). Τα καρκινικά κύτταρα δεν έχουν καταλάση να τα προστατέψει.

Η βιταμίνη C είναι η έσχατη επιλεκτική τοξίνη κατά του καρκίνου που οι ερευνητές έχουν ερευνήσει (41). Πρόσφατες μελέτες έχουν βρει ότι η βιταμίνη C απορροφάται καλά από τους ιστούς των όγκων. Αυτή η μελέτη οδήγησε στην αντίληψη ότι οι καρκινοπαθείς δεν πρέπει να παίρνουν βιταμίνη C, διότι ίσως μειώσει την αποτελεσματικότητα της χημειοθεραπείας και της ακτινοβολίας. Στην πραγματικότητα καμμιά μελέτη δεν έχει ποτέ βρει ότι αυτό είναι αλήθεια. Η βιταμίνη C σκοτώνει επιλεκτικά τα καρκινικά κύτταρα, ενώ προστατεύει τους υγιείς ιστούς από τις βλαπτικές επιδράσεις της χημειοθεραπείας και της ακτινοβολίας. Η βιταμίνη C απορροφάται από τα κύτταρα των όγκων, επειδή είναι τόσο παρόμοια στη δομή με τη γλυκόζη. Όμως μεγάλες ποσότητες ενός μοναδικού αντιοξειδωτικού σε ένα αναερόβιο περιβάλλον, όπως ένας όγκος, έχουν φανεί ότι γίνονται ένα προ-οξειδωτικό, όπως η χημειοθεραπεία, με τη διαφορά ότι η βιταμίνη C καταστρέφει μόνο τα καρκινικά κύτταρα. Τα αντιοξειδωτικά σε ένα αερόβιο κύτταρο, όπως ένας υγιής ιστός, δουλεύουν σε αρμονία, για να προστατέψουν αυτό το κύτταρο από την οξείδωση, όπως τη χημειοθεραπεία και την ακτινοβολία.

Η βιταμίνη C ήταν τοξική σε κύτταρα μελανώματος αλλά όχι σε υγιή κύτταρα σε καλλιέργεια (42). Σε ζώα με μεταμοσχευμένους όγκους η βιταμίνη C και Β12 μαζί προκάλεσαν σημαντική υποχώρηση των όγκων και 50% επιβίωση της ομάδας θεραπείας, ενώ όλα τα ζώα που δεν έλαβαν βιταμίνη C και Β12 πέθαναν τη 19^η μέρα (43). Η βιταμίνη C και Β12 φαίνεται ότι σχηματίζει μια ένωση κοβαλτίου-ασκορβικού οξέος που σταματά την ανάπτυξη των όγκων. Όταν η βιταμίνη C και Κ συνδυάστηκαν με καρκινικά κύτταρα σε καλλιέργεια, η δόση που απαιτείτο, για να καθυστερήσουν και να σκοτώσουν τα καρκινικά κύτταρα, έπεσε σε μόνο 2% σε σύγκριση με τη δόση που απαιτείτο από κάθε μια από αυτές τις βιταμίνες μόνες τους (44). Η βιταμίνη C ή τα απαραίτητα λιπαρά οξέα μπόρεσαν να εμποδίσουν την ανάπτυξη μελανώματος σε καλλιέργεια, όταν όμως συνδυάστηκαν, η αντικαρκινική τους δράση ήταν πολύ ισχυρότερη (45).

Σε μελέτες και κλινικές δοκιμές στην επιστημονική βιβλιογραφία η βιταμίνη C βοήθησε πολλούς καρκινοπαθείς και δεν έβλαψε κανέναν. Σε μια αναφορά ένας 70χρονος άνδρας είχε κάνει ιατρική θεραπεία για καρκίνο των νεφρών και έπειτα είχε μετάσταση. Αρνήθηκε άλλη ιατρική θεραπεία και άρχισε 30 γραμμάρια ενδοφλέβιας βιταμίνης C καθημερινά. Έξι εβδομάδες αργότερα είχε θεραπευτεί από τον καρκίνο (46). Ένας 42χρονος άνδρας με σάρκωμα (reticulum cell sarcoma) θεραπεύτηκε σε δύο διαφορετικές περιστάσεις με υψηλή δόση ενδοφλέβιας βιταμίνης C ως μοναδική θεραπεία και το αποτέλεσμα ήταν ολοκληρωτική ύφεση (47).

Οι Pauling και Cameron βρήκαν ότι 10 γραμμάρια βιταμίνης C καθημερινά έφεραν 22% ποσοστό επιβίωσης σε καταληκτικού σταδίου μη θεραπευμένους καρκινοπαθείς μετά από έναν χρόνο στη βιταμίνη C σε σύγκριση με 0,4% επιβίωση στους ασθενείς που δεν λάμβαναν βιταμίνη C (48).

Φινλανδοί ογκολόγοι χρησιμοποίησαν υψηλές δόσεις θρεπτικών συστατικών (συμπεριλαμβανομένων 2-5 γραμμαρίων βιταμίνης C) μαζί με χημειοθεραπεία και ακτινοβολία για ασθενείς με καρκίνο του πνεύμονα. Κατά κανόνα ο καρκίνος του πνεύμονα είναι κακοήθεια «φτωχής πρόγνωσης» με 1% αναμενόμενη επιβίωση στους 30 μήνες κάτω από φυσιολογική θεραπεία. Σε αυτή τη μελέτη ωστόσο 8 από τους 18 ασθενείς (44%) στους οποίους δίνονταν βιταμίνη C και άλλα θρεπτικά συστατικά ήταν ζωντανοί 6 χρόνια μετά τη διάγνωση (49).

Ογκολόγοι στην Ιατρική Σχολή της Δυτικής Βιρτζίνιας έβαλαν τυχαία 65 ασθενείς με καρκίνωμα της ουροδόχου κύστης είτε σε μια ομάδα που λάμβανε συμπλήρωμα βιταμινών «one per day» (ένα την ημέρα) που παρείχε την RDA (την ημερήσια συνιστώμενη δόση) των βιταμινών είτε σε μια ομάδα που λάμβανε το συμπλήρωμα της RDA συν 40.000 IU βιταμίνης Α, 100 mg βιταμίνης Β6, 2000 mg βιταμίνης C, 400 IU βιταμίνης Ε και 90 mg ψευδαργύρου. Μετά από 10 μήνες η υποτροπή των όγκων ήταν 80% στην ομάδα ελέγχου (συμπλήρωμα RDA) και 40% στην ομάδα μεγαδόσεων βιταμινών. Μετά από πέντε χρόνια η υποτροπή των όγκων ήταν 91% για τα άτομα ελέγχου και 41% για τους ασθενείς που λάμβαναν μεγαδόσεις βιταμινών. Ουσιαστικά οι υψηλές δόσεις θρεπτικών συστατικών, συμπεριλαμβανομένης της βιταμίνης C, μειώνουν την υποτροπή των όγκων στο μισό (50).

Σε μια μη τυχαιοποιημένη κλινική δοκιμή οι Hoffer και Pauling έδωσαν οδηγίες στους ασθενείς να ανολουθήσουν μια αντικαρκινική δίαιτα (δίαιτα με μη επεξεργασμένες τροφές, χαμηλή σε γαλακτοκομικά και ζάχαρη) μαζί με θεραπευτικές δόσεις βιταμινών (συμπεριλαμβανομένων 12 γραμμαρίων βιταμίνης C) και μετάλλων (51). Όλοι οι 129 ασθενείς σε αυτή τη μελέτη έλαβαν ογκολογική θεραπεία. Η ομάδα ελέγχου 31 ασθενών που δεν έλαβε δίαιτα και συμπληρώματα έζησε κατά μέσο όρο λιγότερο από 6 μήνες. Η ομάδα των 98 καρκινοπαθών που έλαβαν δίαιτα και συμπληρώματα έζησαν κατά μέσο όρο 6 χρόνια.

Το 1973 οι υπάλληλοι του National Cancer Institute αρνήθηκαν να αναλάβουν δράση, για να ελέγξουν τις παρατηρήσεις που έκανε ο Dr. Ewan Cameron για την αξία των μεγαδόσεων βιταμίνης C για ασθενείς με προχωρημένο καρκίνο. Είπαν ότι θα ήταν απαραίτητο να πραγματοποιηθούν πρώτα μελέτες σε ζώα, αλλά έπειτα για δέκα χρόνια απέρριψαν αιτήσεις για χορηγίες, για να πραγματοποιηθούν μελέτες σε ζώα και αγνόησαν τα θετικά αποτελέσματα μελετών σε ζώα, όταν τελικά πραγματοποιήθηκαν. Σχεδόν 20 χρόνια αργότερα το 1990 το National Cancer Institute έδειξε επιτέλους σοβαρό ενδιαφέρον στην πιθανότητα η βιταμίνη C να έχει σημαντική αξία στη θεραπεία καθώς και στην πρόληψη του καρκίνου. Την ίδια στιγμή η American Cancer Society άλλαξε από το να περιγράφει τη χρήση βιταμινών για τον έλεγχο του καρκίνου ως απάτη, υποστηρίζοντας  την υψηλή πρόσληψη βιταμίνης C για τον έλεγχο του καρκίνου, αν και συνιστά η υψηλή πρόσληψη να λαμβάνεται από τροφές πλούσιες σε βιταμίνη C.

Η Dr. Evelleen Richards αναφέρει ότι ο Dr. Cameron «ήταν αρκετά γνωστός επαγγελματικά στους Σκωτσέζικους κύκλους χειρουργών και ογκολόγων και είχε εδραιώσει τη φήμη του επιστήμονα που προσέφερε μερικές πολλά υποσχόμενες θεωρητικές σκέψεις για τη διαδικασία του καρκίνου…Η εργασία του Cameron δεν είχε φανεί παρεκκλίνουσα ή ανορθόδοξη». Όταν όμως άρχισε να δίνει μεγαδόσεις βιταμίνης C σε ασθενείς, η κατάσταση άλλαξε: «Από την αρχή της κλινικής έρευνας ο Pauling και ο Cameron αντιμετώπισαν όλες τις δυσκολίες και απογοητεύσεις που ο Cameron είχε προβλέψει. Είχε να πείσει τους δύσπιστους συναδέλφους του ότι ένα τόσο κοινό και αβλαβές συστατικό όπως η βιταμίνη C μπορεί να έχει κάτι να προσφέρει στους καρκινοπαθείς. Τα προβλήματά τους επιδεινώθηκαν από τις ριζικές διαφορές ανάμεσα στη θεραπευτική τους προσέγγιση και σε αυτή των συμβατικών ογκολόγων» (52).

Ανάμεσα στις διάφορες προσπάθειες να καταπιέσουν ή να καταρρίψουν τις μελέτες που δείχνουν την αποτελεσματικότητα της βιταμίνης C, είναι μια μελέτη με επικεφαλής τον C.G. Moertel στη Mayo Clinic, που δημοσιεύθηκε το 1985 στο New England Journal of Medicine. Αυτή η μελέτη παρέχει ένα καλό παράδειγμα στο πώς το κατεστημένο του καρκίνου λειτουργεί. Κάθε ένας γιατρός στην Αμερική γνωρίζει για αυτή τη μελέτη, ώστε να πει στον ασθενή «Η Mayo Clinic έδειξε ότι η βιταμίνη C δεν έχει αξία κατά του καρκίνου». Αυτή όμως η δήλωση είναι εσφαλμένη, διότι η μελέτη ήταν τόσο ελαττωματική, ώστε να την κάνει αρκετά αναξιόπιστη. Σε αυτή τη μελέτη σε 50 ασθενείς με προχωρημένο καρκίνο του παχέος εντέρου δόθηκε βιταμίνη C, 10 γραμμάρια την ημέρα. Τους δόθηκε η βιταμίνη για ένα διάστημα μόνο 75 ημερών. Κατά τη διάρκεια των πρώτων 75 ημερών μόνο ένας ασθενής πέθανε. Όταν σταμάτησαν τη βιταμίνη C οι ασθενείς άρχισαν να πεθαίνουν γρήγορα, περίπου οι μισοί από αυτούς πεθαίνοντας κατά τη διάρκεια των επόμενων 75 ημερών. Ο Cameron και ο Pauling είχαν προηγουμένως επισημάνει ότι μπορεί να είναι επικίνδυνο για τους καρκινοπαθείς, όταν υψηλές δόσεις βιταμίνης C σταματήσουν ξαφνικά. Αν γινόταν μια λεπτομερής ανάλυση των ιστορικών της μελέτης της Mayo Clinic, θα παρείχε πολύτιμες πληροφορίες σχετικά με το πόσο σοβαρή είναι η επίδραση της ξαφνικής διακοπής της βιταμίνης C για τους καρκινοπαθείς, αλλά ο Dr. Moertel αρνήθηκε να δώσει στη δημοσιότητα πληροφορίες σχετικά με την έρευνα άλλες από αυτές που ήταν στη δημοσιευμένη μελέτη. Στη μελέτη τους οι ερευνητές της Mayo Clinic ρώτησαν γιατί ο Cameron παρατήρησε μια πολύ μεγάλη επίδραση της βιταμίνης C στο να επεκτείνει τους χρόνους επιβίωσης των καρκινοπαθών, ενώ αυτοί δεν είχαν παρατηρήσει τέτοια επίδραση, αλλά κάποια μείωση στην επέκταση ζωής. Η προφανής απάντηση ότι οι ασθενείς του Cameron συνέχισαν να λαμβάνουν τη βιταμίνη για χρόνια, αλλά οι ασθενείς τους μόνο για 75 ημέρες δεν δόθηκε στη μελέτη τους (53).

Ο Linus Pauling εξηγεί ότι στις διάφορες μελέτες που υποστηρίζουν ότι η βιταμίνη C δεν βοηθά κατά του καρκίνου, οι δόσεις της βιταμίνης C που χορηγήθηκαν ήταν πολύ χαμηλές και η χορήγησή τους διεκόπη πρόωρα. Επιπλέον οι ασθενείς στους οποίους χορηγήθηκαν αυτές οι δόσεις της βιταμίνης C είχαν υποβληθεί σε χημειοθεραπεία και θεραπεία με ακτινοβολία, έχοντας ξεπεράσει το σημείο της ανάρρωσης. Ο Pauling καταγγέλλει τους διεξάγοντες τις προκατειλημμένες αυτές μελέτες, υπενθυμίζοντάς τους ότι υπάρχει ένα σημείο, όπου οι καταληκτικοί καρκινοπαθείς δεν μπορούν να ανταποκριθούν ακόμα και στην καλύτερη θεραπεία. Στις εν λόγω όμως έρευνες δεν ελήφθησαν υπόψη τα βιολογικά αυτά όρια.

Το 2007 ο FDA (Οργανισμός Τροφίμων και Φαρμάκων της Αμερικής) ενέκρινε την πρώτη κλινική δοκιμή στις ΗΠΑ, για να εξακριβώσει αν οι υψηλές δόσεις ενδοφλέβιας βιταμίνης C είναι ασφαλείς και αποτελεσματικές στη μάχη κατά του καρκίνου. Ερευνητές στα Cancer Treatment Centers of America (CTCA) προχωρούν την έρευνα για την αντικαρκινική θεραπεία με βιταμίνη C. Επικεφαλής της μελέτης αυτής ήταν ο Dr. Christopher M. Stephanson, ειδικευμένος στην εσωτερική ιατρική στο CTCA, ο Dr. Robert D. Levin, επικεφαλής ιατρικής ογκολογίας στο CTCA και ο Christopher G. Lis, κλινικός επιδημιολόγος, αντιπρόεδρος έρευνας και ανάπτυξης του CTCA.

Οι ερευνητές συγκέντρωσαν 18 ασθενείς για τη μελέτη. Στόχος της μελέτης αυτής ήταν να εξακριβωθεί η άριστη θεραπευτική δόση ενδοφλέβιας βιταμίνης C για τη θεραπεία του καρκίνου. Οι ερευνητές έψαχναν για άνδρες και γυναίκες ασθενείς που είχαν προχωρημένο στερεό όγκο, δεν ακολουθούσαν κάποια άλλη θεραπεία και είχαν μέσο όρο ζωής τουλάχιστον τριών μηνών. Στους ασθενείς που επιλέχθηκαν από τους ερευνητές θα χορηγείτο ενδοφλέβια βιταμίνη C σε υψηλές δόσεις τέσσερεις μέρες την εβδομάδα για τέσσερεις εβδομάδες.

Ο Dr. Stephanson είπε ότι ένας από τους στόχους της έρευνας ήταν να παρατείνει την επιβίωση των καρκινοπαθών προχωρημένου σταδίου. Ανέφερε ότι η πρώτη ομάδα ασθενών θα λάμβανε 50 γραμμάρια ενδοφλέβιας βιταμίνης C σε ρυθμό ενός γραμμαρίου το λεπτό (54).

https://www.sciencedaily.com/releases/2017/01/170109134014.htm

Science News

Why high-dose vitamin C kills cancer cells

Low levels of catalase enzyme make cancer cells vulnerable to high-dose vitamin C

Date:

January 9, 2017

Source:

University of Iowa Health Care

Summary:

Cancer researchers have homed in on how high-dose vitamin C kills cancer cells. Vitamin C breaks down to generate hydrogen peroxide, which can damage tissue and DNA. The new study shows that tumor cells with low levels of catalase enzyme activity are much less capable of removing hydrogen peroxide than normal cells, and are more susceptible to damage and death when they are exposed to high doses of vitamin C.

Share:

FULL STORY

Vitamin C has a patchy history as a cancer therapy, but researchers at the University of Iowa believe that is because it has often been used in a way that guarantees failure.

Most vitamin C therapies involve taking the substance orally. However, the UI scientists have shown that giving vitamin C intravenously — and bypassing normal gut metabolism and excretion pathways — creates blood levels that are 100 — 500 times higher than levels seen with oral ingestion. It is this super-high concentration in the blood that is crucial to vitamin C’s ability to attack cancer cells.

Earlier work by UI redox biology expert Garry Buettner found that at these extremely high levels (in the millimolar range), vitamin C selectively kills cancer cells but not normal cells in the test tube and in mice. Physicians at UI Hospitals and Clinics are now testing the approach in clinical trials for pancreatic cancer and lung cancer that combine high-dose, intravenous vitamin C with standard chemotherapy or radiation. Earlier phase 1 trials indicated this treatment is safe and well-tolerated and hinted that the therapy improves patient outcomes. The current, larger trials aim to determine if the treatment improves survival.

In a new study, published recently in the December issue of the journal Redox Biology, Buettner and his colleagues have homed in on the biological details of how high-dose vitamin C (also known as ascorbate) kills cancer cells.

The study shows that vitamin C breaks down easily, generating hydrogen peroxide, a so-called reactive oxygen species that can damage tissue and DNA. The study also shows that tumor cells are much less capable of removing the damaging hydrogen peroxide than normal cells.

“In this paper we demonstrate that cancer cells are much less efficient in removing hydrogen peroxide than normal cells. Thus, cancer cells are much more prone to damage and death from a high amount of hydrogen peroxide,” says Buettner, a professor of radiation oncology and a member of Holden Comprehensive Cancer Center at the University of Iowa. “This explains how the very, very high levels of vitamin C used in our clinical trials do not affect normal tissue, but can be damaging to tumor tissue.”

Normal cells have several ways to remove hydrogen peroxide, keeping it at very low levels so it does not cause damage. The new study shows that an enzyme called catalase is the central route for removing hydrogen peroxide generated by decomposing vitamin C. The researchers discovered that cells with lower amounts of catalase activity were more susceptible to damage and death when they were exposed to high amounts of vitamin C.

Buettner says this fundamental information might help determine which cancers and which therapies could be improved by inclusion of high-dose ascorbate in the treatment.

“Our results suggest that cancers with low levels of catalase are likely to be the most responsive to high-dose vitamin C therapy, whereas cancers with relatively high levels of catalase may be the least responsive,” he explains.

A future goal of the research is to develop methods to measure catalase levels in tumors.

Story Source:

Materials provided by University of Iowa Health Care. Note: Content may be edited for style and length.

Journal Reference:

1. Claire M. Doskey, Visarut Buranasudja, Brett A. Wagner, Justin G. Wilkes, Juan Du, Joseph J. Cullen, Garry R. Buettner. Tumor cells have decreased ability to metabolize H2O2: Implications for pharmacological ascorbate in cancer therapy. Redox Biology, 2016; 10: 274 DOI: 10.1016/j.redox.2016.10.010

https://www.sciencedaily.com/releases/2017/03/170330142341.htm

High doses of vitamin C to improve cancer treatment passes human safety trial

Date:

March 30, 2017

Source:

Cell Press

Summary:

Clinical trials found that it is safe to regularly infuse brain and lung cancer patients with 800-1,000 times the daily recommended amount of vitamin C as a potential strategy to improve outcomes of standard cancer treatments. The researchers also show pathways by which altered iron metabolism in cancer cells, and not normal cells, lead to increased sensitivity to cancer cell killing caused by high dose vitamin C.

Share:

FULL STORY

This image shows differential susceptibility of normal cells (left) and cancer cells (right) to vtamin C.

Credit: Schoenfeld, et al.

Clinical trials found that it is safe to regularly infuse brain and lung cancer patients with 800 — 1000 times the daily recommended amount of vitamin C as a potential strategy to improve outcomes of standard cancer treatments. In a work presented March 30, 2017 in Cancer Cell, University of Iowa researchers also show pathways by which altered iron metabolism in cancer cells, and not normal cells, lead to increased sensitivity to cancer cell death caused by high dose vitamin C.

“This paper reveals a metabolic frailty in cancer cells that is based on their own production of oxidizing agents that allows us to utilize existing redox active compounds, like vitamin C, to sensitize cancer cells to radiation and chemotherapy,” says co-author Garry Buettner, who was one of the first to propose that cancer cells might have a vulnerability to redox active compounds over 40 years ago. Buettner, along with study senior authors Bryan Allen and Douglas Spitz, are faculty members at the University of Iowa’s Department of Radiation Oncology, Free Radical and Radiation Biology Program, in the Holden Comprehensive Cancer Center.

The 11 evaluable patients enrolled in the brain cancer safety trial received three infusions of vitamin C a week for 2 months followed by two infusions per week for 7 months while receiving standard care radiation and chemotherapy. The goal of each infusion was to raise the concentration of vitamin C in a patient’s blood to 20,000 μM, as compared to a blood level of about 70 μM found in most adults. The high dose is necessary because vitamin C has a half-life of about two hours in the circulation of humans. The treatment was generally well tolerated; with modest side effects including frequent trips to the bathroom and dry mouth. Rarely, some patients developed high blood pressure that subsided quickly following infusion.

Why is this approach safe? Vitamin C, even at high levels, isn’t toxic to normal cells. The research group at Iowa found, however, that tumor tissue’s abnormally high levels of redox active iron molecules (a by-product of abnormal mitochondrial metabolism) react with vitamin C to form hydrogen peroxide and free radicals derived from hydrogen peroxide. These free radicals are believed to cause DNA damage selectively in cancer cells (versus normal cells) leading to enhanced cancer cell death as well as sensitization to radiation and chemotherapy in cancer cells.

“This is a significant example of how knowing details of potential mechanisms and the basic science of redox active compounds in cancer versus normal cells can be leveraged clinically in cancer therapy,” says co-senior author Douglas Spitz, who focused on the biochemical studies. “Here, we verified convincingly that increased redox active metal ions in cancer cells were responsible for this differential sensitivity of cancer versus normal cells to very high doses of vitamin C.”

The safety study sets the stage for phase II clinical trials looking at whether high dose vitamin C is effective at extending overall lifespan and quality of life for patients undergoing radiation and chemotherapy. The researchers are currently enrolling patients with stage 4 lung cancer and will soon begin enrolling people with glioblastoma multiforme (brain cancer) in these phase II trials. They are hopeful that brain cancer responses to radiation and chemotherapy can be enhanced in these phase II trials. This guarded optimism is based on the phase I trial data showing an increase in overall survival of 4-6 months in 11 glioblastoma multiforme patients (18-22 months) versus the 14-16 months survival typically seen with the standard treatment.

“The majority of cancer patients we work with are excited to participate in clinical trials that could benefit future patient outcomes down the line,” says co-senior author Bryan Allen, who led the clinical side of the study. “Results look promising but we’re not going to know if this approach really improves therapy response until we complete these phase II trials.”

The cost per patient above standard insurance billing for the phase II vitamin C glioblastoma multiforme protocol is approximately $8000 spread over 9 months of test infusions. This cost can be less than a single dose of some immunotherapy and/or chemotherapy drugs.

Story Source:

Materials provided by Cell Press. Note: Content may be edited for style and length.

Journal Reference:

1. Joshua D. Schoenfeld, Zita A. Sibenaller, Kranti A. Mapuskar, Brett A. Wagner, Kimberly L. Cramer-Morales, Muhammad Furqan, Sonia Sandhu, Thomas L. Carlisle, Mark C. Smith, Taher Abu Hejleh, Daniel J. Berg, Jun Zhang, John Keech, Kalpaj R. Parekh, Sudershan Bhatia, Varun Monga, Kellie L. Bodeker, Logan Ahmann, Sandy Vollstedt, Heather Brown, Erin P. Shanahan Kauffman, Mary E. Schall, Ray J. Hohl, Gerald H. Clamon, Jeremy D. Greenlee, Matthew A. Howard, Michael K. Shultz, Brian J. Smith, Dennis P. Riley, Frederick E. Domann, Joseph J. Cullen, Garry R. Buettner, John M. Buatti, Douglas R. Spitz, Bryan G. Allen. O 2 ⋅− and H 2 O 2 -Mediated Disruption of Fe Metabolism Causes the Differential Susceptibility of NSCLC and GBM Cancer Cells to Pharmacological Ascorbate. Cancer Cell, 2017; DOI: 10.1016/j.ccell.2017.02.018

https://www.medicalnewstoday.com/articles/316643.php

High-dose vitamin C makes cancer treatment more effective, trial shows

Published Friday 31 March 2017

By Ana Sandoiu

Common treatment options for cancer, such as chemotherapy and radiation therapy, can be expensive and sometimes ineffective. However, a new clinical trial tests the effect of high-dose vitamin C in combination with standard treatment on health outcomes for patients with cancer.

A new clinical trial shows that a high dose of vitamin C can improve health outcomes for patients who are undergoing conventional cancer treatment.

In the 1970s and 1980s, Nobel Prize winner Linus Pauling, together with surgeon Ewan Cameron, first hypothesized the clinical benefits of vitamin C for treating people with cancer.

Since then, further studies in animals and cancer cell cultures suggested that a high concentration of ascorbic acid might prevent and treat cancer.

More recent studies have examined the combined effect of high-dose vitamin C and conventional cancer treatment. Some of this research showed that patients who received the combined treatment had a slower progression of the disease, while others have suggested that the side effects of chemotherapy were less pronounced among those who also took high doses of vitamin C.

To obtain a high dose in these studies, vitamin C is usually administered using intravenous infusion. Vitamin C has a short half-life of only 2 hours in the human body, which is why it must be administered in high doses as a treatment.

A new clinical trial studies the effect of giving between 800 and 1,000 times the daily recommended dose of vitamin C to patients with brain and lung cancer.

The new research was led by scientists at the University of Iowa in Iowa City, and the results were published in the journal Cancer Cell.

Vitamin C passes human safety trial

As part of the human safety trial, 11 patients with brain cancer who were undergoing standard chemotherapy and radiation therapy were also administered three weekly intravenous infusions of vitamin C for 2 months, and then two weekly infusions for 7 months.

Each infusion raised the patients’ blood levels of vitamin C to 20,000 micromoles (μM). The average level of vitamin C in adults is approximately 70 μM.

Overall, the treatment was tolerated well. The team noted very few minor side effects, such as dry mouth or rare and brief episodes of high blood pressure.

This safety test was the first phase of a series of clinical trials that will investigate whether high-dose vitamin C can effectively increase the lifespan and quality of life for patients that are being treated with chemotherapy and radiation therapy.

For now, the data from the phase I trial show that patients with glioblastoma survived for 4 to 6 months longer than the average survival time noticed in patients who undergo conventional treatment alone. Specifically, patients who also received high doses of ascorbic acid survived for 18 to 22 months compared with 14 to 16 months, which is the typical survival rate for glioblastoma.

For the upcoming phase II of the clinical trials, the scientists will examine the effects of vitamin C in participants with stage 4 lung cancer as well as in those with highly aggressive brain tumors, such as glioblastoma.

How vitamin C weakens cancer cells

The mechanism that might explain the potential efficacy of vitamin C in treating lung and brain cancer relates to the cancer cells’ metabolism.

As a consequence of the faulty metabolism that occurs inside the cancer cells’ mitochondria, these cells produce abnormally high levels of so-called redox active iron molecules. These molecules react with vitamin C and form hydrogen peroxide and hydrogen peroxide-derived free radicals.

Scientists think that these free radicals drive cancer cell death by damaging the cells’ DNA. The free radicals are also thought to weaken the cancer cells and make them more vulnerable to radiation therapy and chemotherapy.

“This paper reveals a metabolic frailty in cancer cells that is based on their own production of oxidizing agents that allows us to utilize existing redox active compounds, like vitamin C, to sensitize cancer cells to radiation [therapy] and chemotherapy.”

Garry Buettner, study co-author

Co-senior author Douglas Spitz also comments on the significance of the findings:

“This is a significant example of how knowing details of potential mechanisms and the basic science of redox active compounds in cancer versus normal cells can be leveraged clinically in cancer therapy,” he explains. “Here, we verified convincingly that increased redox active metal ions in cancer cells were responsible for this differential sensitivity of cancer versus normal cells to very high doses of vitamin C.”

If the approach proves effective in future clinical trials as well, the new treatment could also be significantly less costly than the standard treatment. To put this into perspective, 9 months of intravenous vitamin C treatment as part of the phase II trial currently costs less than one dose of chemotherapy.

“The majority of cancer patients we work with are excited to participate in clinical trials that could benefit future patient outcomes down the line. Results look promising but we are not going to know if this approach really improves therapy response until we complete these phase II trials.”

Bryan Allen, co-senior author

Learn how vitamin C can target and kill cancer stem cells.

http://journals.sagepub.com/doi/abs/10.1177/1534735414534463

Intravenous Vitamin C and Cancer

A Systematic Review

Show all authors

Heidi Fritz, ND, MA, Gillian Flower, ND, Laura Weeks, PhD, …

First Published May 26, 2014 Research Article

Abstract

Background. Intravenous vitamin C (IVC) is a contentious adjunctive cancer therapy, widely used in naturopathic and integrative oncology settings. We conducted a systematic review of human interventional and observational studies assessing IVC for use in cancer patients. Methods. We searched MEDLINE, EMBASE, The Cochrane Library, CINAHL, and AMED from inception to April 2013 for human studies examining the safety, effectiveness, or pharmacokinetics of IVC use in cancer patients. Results. Of 897 records, a total of 39 reports of 37 studies were included: 2 randomized controlled trials (RCTs), 15 uncontrolled trials, 6 observational studies, and 14 case reports. IVC dosing ranged from 1 g to more than 200 g ascorbic acid per infusion, typically administered 2 to 3 times weekly. IVC does not appear to increase toxicity or interfere with antitumor effects of gemcitabine/erlotinib therapy or paclitaxel and carboplatin. Based on 1 RCT and data from uncontrolled human trials, IVC may improve time to relapse and possibly enhance reductions in tumor mass and improve survival in combination with chemotherapy. IVC may improve quality of life, physical function, and toxicities associated with chemotherapy, including fatigue, nausea, insomnia, constipation, and depression. Case reports document several instances of tumor regression and long-term disease-free survival associated with use of IVC. Conclusion. There is limited high-quality clinical evidence on the safety and effectiveness of IVC. The existing evidence is preliminary and cannot be considered conclusive but is suggestive of a good safety profile and potentially important antitumor activity; however, more rigorous evidence is needed to conclusively demonstrate these effects. IVC may improve the quality of life and symptom severity of patients with cancer, and several cases of cancer remission have been reported. Well-designed, controlled studies of IVC therapy are needed.

https://clinicaltrials.gov/ct2/show/NCT03015675

IV Ascorbic Acid in Advanced Gastric Cancer

This study is currently recruiting participants.

See Contacts and Locations

Verified March 2017 by Ruihua Xu, Sun Yat-sen University

Sponsor:

Sun Yat-sen University

ClinicalTrials.gov Identifier:

NCT03015675

First Posted: January 10, 2017

Last Update Posted: May 18, 2017

The safety and scientific validity of this study is the responsibility of the study sponsor and investigators. Listing a study does not mean it has been evaluated by the U.S. Federal Government. Know the risks and potential benefits of clinical studies and talk to your health care provider before participating. Read our disclaimer for details.

Information provided by (Responsible Party):

Ruihua Xu, Sun Yat-sen University

• Full Text View
• Tabular View
• No Study Results Posted
• Disclaimer
• How to Read a Study Record

Purpose

Linus Pauling and Dr Ewan Cameron have published two retrospective studies about using high dose vitamin C to treat cancer patients forty years ago. Their studies have shown that high dose vitamin C usage could significantly prolong overall survival of patients with advanced cancer. Recently, preclinical study has shown that human colorectal cancer cells harboring KRAS or BRAF mutations are selectively killed by high levels of ascorbic acid (AA). High dose of AA impairs tumor growth in Apc/KRASG12D mutant mice. Previous phaseⅠclinical trials have found that high dose (1.5g/kg or 90g/m2) iv AA is well tolerated in cancer patients. This protocol is a phase Ⅲ, study of ascorbic acid (AA) infusions combined with treatment with mFOLOX6 versus mFOLOX6 alone as first-line therapy in patients with recurrent or advanced gastric cancer.

https://riordanclinic.org/research-study/vitamin-c-research-ivc-protocol/

IVC Protocol

IVC Protocol Vitamin C Research: The Riordan IVC Protocol for Adjunctive Cancer Care Intravenous Ascorbate as a Chemotherapeutic and Biological Response Modifying Agent

• Download IVC Protocol (pdf)

INTRODUCTION

Vitamin C (ascorbate, ascorbic acid) is a major water-soluble antioxidant that also increases extracellular collagen production and is important for proper immune cell functioning (Hoffman, 1985; Cameron, et al., 1979). It also plays key roles in L-carnitine synthesis, cholesterol metabolism, cytochrome P-450 activity, and neurotransmitter synthesis (Geeraert, 2012). The Riordan intravenous vitamin C (IVC) protocol involves the slow infusion of vitamin C at doses on the order of 0.1 to 1.0 grams ascorbate per kilogram body mass (Riordan, et al., 2003). IVC use has increased recently among integrative and orthomolecular medicine practitioners: a survey of roughly 300 practitioners conducted between 2006 and 2008 indicated that roughly ten thousand patients received IVC, at an average dose of 0.5 g/kg, without significant ill effects (Padayatty, et al., 2010). While IVC may have a variety of possible applications, such as combating infections (Padayatty, et al., 2010), treating rheumatoid arthritis (Mikirova, et al., 2012), it has generated the most interest for its potential use in adjunctive cancer care.

Vitamin C was first suggested as a tool for cancer treatment in the 1950′s: its role in collagen production and protection led scientists to hypothesize that ascorbate replenishment would protect normal tissue from tumor invasiveness and metastasis (McCormick, 1959; Cameron, et al., 1979). Also, since cancer patients are often depleted of vitamin C (Hoffman, 1985; Riordan, et al., 2005), replenishment may improve immune system function and enhance patient health and well-being (Henson, et al., 1991). Cameron and Pauling observed fourfold survival times in terminal cancer patients treated with intravenous ascorbate infusions followed by oral supplementation (Cameron & Pauling, 1976). However, two randomized clinical trials with oral ascorbate alone conducted by the Mayo clinic showed no benefit (Creagan, et al., 1979; Moertel, et al., 1985). Most research from that point on focused on intravenous ascorbate. The rationales for using intravenous ascorbate infusions (IVC) to treat cancer, which are discussed in detail below, can be summarized as follows:

• Plasma ascorbate concentrations in the millimolar range can be safely achieved with IVC infusions.
• At millimolar concentrations, ascorbate is preferentially toxic to cancer cells in vitro and is able to inhibit angiogenesis in vitro and in vivo.
• Vitamin C can accumulate in tumors, with significant tumor growth inhibition seen (in guinea pigs) at intra-tumor concentrations of 1 mM or higher.
• Published case studies report anti-cancer efficacy, improved patient well-being, and decreases in markers of inflammation and tumor growth.
• Phase I clinical studies indicate that IVC can be administered safely with relatively few adverse effects.

Types of cancers treated with IVC by the Riordan clinic:

The Riordan clinic has treated hundreds of cancer patients (Figure 1) using the Riordan protocol. At the same time, Riordan Clinic Research Institute (RCRI) has been researching the potential of intravenous vitamin C therapy for over thirty years. Our efforts have included in vitro studies, animal studies, pharmacokinetic analyses, and clinical trials. The Riordan IVC protocol, along with the research results (by the RCRI and others) that have motivated its use, is described below.

SCIENTIFIC BACKGROUND

Pharmacokinetics

Vitamin C is water-soluble, and is limited in how well it can be absorbed when given orally. While ascorbate tends to accumulate in adrenal glands, the brain, and in some white blood cell types, plasma levels stay relatively low (Hornig, 1975; Keith & Pelletier, 1974; Ginter, et al., 1979; Kuether, et al., 1988). Data by Levine and coworkers indicate that plasma levels in healthy adults stayed below 100 µM, even if 2.5 grams were taken when administered once daily by the oral route. (Levine, et al., 1996).

Cancer patients tend to be depleted of vitamin C: fourteen out of twenty-two terminal cancer patients in a phase I study we depleted of vitamin C, with ten of those having zero detectable ascorbate in their plasma (Riordan, et al., 2005). This is shown in Figure 2. In a study of cancer patients in hospice care, Mayland and coworkers found that thirty percent of the subjects were deficiency in vitamin C (Mayland, et al., 2005). Deficiency (below 10 µM) was correlated with elevated CRP (c-reactive protein, an inflammation marker) levels and shorter survival times. Given the role of vitamin C in collagen production, immune system functioning, and antioxidant protection, it is not surprising that subjects depleted of ascorbate would fare poorly in mounting defenses against cancer. This also suggests that supplementation to replenish vitamin C stores might serve as adjunctive therapy for these patients.

Figure 2: Distribution of pre-treatment plasma ascorbate levels in terminal cancer patients: Depleted (< 10 µM), Low (10 to 30 µM), Normal (20 to 100 µM), and High (> 100 µM) (Riordan, et al., 2005).

When vitamin C is given by intravenous infusion, peak concentrations over 10 mM can be attained (Casciari, et al., 2001; Padayatty, et al., 2004) without significant adverse effects to the recipient. Figure 3 shows plasma ascorbate concentrations attained via IVC infusion at the Riordan Clinic, while Figure 4 shows pharmacokinetic data for two subjects given eighty minute IVC infusions. These peak plasma concentrations are two orders of magnitude above what is observed with oral supplementation. This suggests that IVC may be more effective than oral supplementation in restoring depleted ascorbate stores in cancer patients. Physicians at the Riordan Clinic have observed that (a) peak plasma concentrations attained after IVC infusions tend to be lower in cancer patients than in healthy volunteers, suggesting their depleted tissues act as a “sink” for the vitamin; and (b) in cancer patients given multiple IVC treatments, baseline plasma ascorbate concentrations tend to increase to normal levels slowly over time as reserves are restored with adequate IVC dosing.

Figure 3: Peak plasma ascorbate concentrations (mM) versus IVC dose (mg/kg) for 900 subjects given treatments at the Riordan Clinic.

Figure 4: Vitamin C concentrations in plasma during and after an 80 min intravenous infusion of sixty (solid circles) or thirty (open circles) grams. The curves represents fits of the data to the two compartment pharmacokinetic model pictured in the figure inset, with K1, K2, and KE values of 0.31 min-1, 0.091 min-1, and 0.022 min-1 for the sixty gram infusion and 0.21 min-1, 0.060 min-1, and 0.027 min-1 for the thirty gram infusion (Casciari, et al., 2001).

In addition to providing ascorbate replenishment, IVC may allow oncologists to exploit some interesting anti-cancer properties, including high dose IVC’s ability to induce tumor cell apoptosis, inhibit angiogenesis, and reduce inflammation. In vitro and in vivo data supporting these potential mechanisms of action, discussed below, suggest that they may be relevant at ascorbate concentrations on the order of 2 mM. As shown in Figures 3 and 4, these concentrations are attainable in plasma using progressive dosing of IVC. A 2-compartment model can be used to predict peak and “average” (over 24 hours) plasma ascorbate concentrations for an average sized adult at a given IVC dose. This calculation suggests that a 50 gram, 1 hr. infusion would yield a peak plasma concentration of roughly 18 mM and an integral average of roughly 2.6 mM, a reasonable target for producing anti-cancer effects.

Figure 5: Target IVC dose based on attaining a high enough integral average ascorbate concentration (24 hr) for anti-cancer effects.

Peroxide-based Cytotoxicity

Vitamin C, at normal physiological concentrations (0.1 mM), is a major water-soluble antioxidant (Geeraert, 2012). At concentrations on the order of 1 mM, however, continuous perfusion of ascorbate at doses that trigger “redox cycling” can cause a build-up of hydrogen peroxide, which is preferentially toxic toward tumor cells (Benade, et al., 1969; Riordan, et al., 1995; Casciari, et al., 2001; Chen, et al., 2005; Frei & Lawson, 2008), often leading to autophagy or apoptosis. To examine this cytotoxic effect in a three dimensional model, the RCRI employed hollow-fiber in vitro solid tumors (HFST). Figure 6 shows a histological section of colon cancer cells growing in this configuration. Dual staining annexin V and propidium iodide flow cytometry showed as significant increase in apoptosis, along with decreased surviving fractions, at ascorbate concentrations in the 1 mM to 10 mM range. Ascorbate concentrations required for toxicity in the HFST model (LC50 = 20 mM), with only two days incubation, were much higher than those typically observed in cell monolayers. The cytotoxic threshold could be reduced significantly (LC50 = 4 mM) by using ascorbate in combination with alpha-lipoic acid. Other reports suggest that ascorbate cytotoxicity against cancer cells can be increased by using it in combination with menadione (Verrax, et al., 2004) or copper containing compounds (Gonzalez, et al., 2002).

IVC-Protocol-Vitamin-C-Research-Riordan-Clinic-Hollow-Fiber-Tumor

Figure 6: Histological cross section of an SW620 hollow fiber tumor (HFST) along with viable, apoptotic, and necrotic fractions after 2 days ascorbate treatment (Casciari, et al., 2001).

Studies from many laboratories in a variety animal models, using hepatoma, pancreatic cancer, colon cancer, sarcoma, leukemia, prostate cancer, and mesothelioma confirm that ascorbate concentrations sufficient for its cytotoxicity can be attained in vivo, and that treatments can reduce tumor growth (Chen, et al., 2008; Verrax & Calderon, 2009; Du, et al., 2010; Belin, et al., 2009; Yeom, et al., 2009; Pollard, et al., 2010). Figure 7 shows data using the L-10 model in guinea pigs. L 10 tumor cells implanted subcutaneously metastasize to the lymph nodes. The overall tumor burden (primary plus metastases) was then determined after 30 days of tumor growth and 18 days of ascorbate therapy. Note that here the actual intra-tumor ascorbate concentrations were measured, and the correlation between tumor mass and tumor ascorbate concentration is strong regardless of the mode of ascorbate administration. The precentage of tumor growth inhibition, relative to controls, was roughly 50% at intra-tumor ascorbate concentrations of 1 mM tumor and roughly 65% once the intra-tumor ascorbate level went above 2 mM. The ascorbate dosage used in this study was 500 mg/kg/day. Our scientists also looked at survival times of BALP/C mice with S180 sarcomas. The results are shown in Figure 8. The median survival time for the untreated mice was 35.7 days post implantaion, while that for ascorbate treated mice (700 mg/kg/day) was 50.7 days. Of course, the efficacy observed in these animal studies may be due to some combination of direct cytotoxicity and other factors, such as angiogenesis inhibition (Yeom, et al., 2009) or other biological response modifications (Cameron, et al., 1979).

Figure 7: Correlation between intra-tumor ascorbate concentrations and tumor masses in L-10 tumor bearing guinea pigs. (Casciari, et al., 2005)

Figure 8: Survival time of sarcoma bearing BALP/C mice control and treated IP starting on day 12 with 700 mg/kg ascorbate.

Angiogenesis Inhibition

Tumor angiogenesis is the process of new blood vessel growth toward and into a tumor. It is considered to be critical in tumor growth and metastasis. Reports in the literature suggst that ascorbate’s effect on collagen synthesis can act to inhibit formation of new vascular tubules (Ashino, et al., 2003), that ascorbate can inhibit genes necessary for angiogenesis (Berlin, et al., 2009), and that it might influence angiogenesis through its effect on hypoxia inducable factor (Page, et al., 2007).

The Riordan clinic researchers evaluated angiogenesis inhibition using four different experimental models. In all cases, there is an inhibitory effect on angiogenesis at ascorbate concentrations of 1 to 10 mM (Mikirova, et al., 2008; Mikirova, et al., 2012).

• The growth of new micro-vessels from aortic rings ex vivo is inhibited by ascorbate at concentration 5 mM of more, as shown in Figure 9.
• Ascorbate inhibits endothelial cell tubule formation in Matrigel in vitro in a concentration dependent fashon. Number of intact tubule loops was decreased by half at concentrations of 11 mM for endothelial progenitor cells and 17 mM for HUVEC cells.
• The rate at which endothelial cells can migrate on a petri dish to fill a gap between them was reduced when 5.7 mM ascorbate was added after the gap was created. The asocrbate also reduced ATP production in these endothelial cells by twenty perceont, but did not affect cell viability.
• Restores appropriate nerve function
• For Matrigel plugs implanted subcutaneously in mice, the micro-vessel density we significantly lower in mice treated with 430 mg/kg every other day for two weeks.

Figure 9 A): Endothelial microvessel growth out of aortic rings: control versus ascorbate treated (5.7 mM, 4 days).

Figure 9 B): Graph of vascular area near aortic ring as a function of time (Mikirova, et al., 2012).

In animal experiments and clinical case studies where high ascorbate doses show efficacy against tumors, this benefit may represent therapeutic synergism due to both angiogenesis inhibition as well as to direct cytotoxicity or other causes.

Inflammation Modulation

Analysis of clinical data from the Riordan Clinic suggests that inflammation is an issue for cancer patients, and that it can be lessened during IVC therapy (Mikirova, et al., 2012). C-reactive protein was used as a marker of inflammation, as reports in the literature indicate that elevated CRP is correlated with poor patient prognosis (St. Sauver, et al., 2009). Over sixty percent of analyzed Riordan Clinic cancer patients had CRP levels above 10 mg/L prior to IVC therapy. In 76 ± 13% of these subjects, IVC reduced CRP levels. This improvement was more prevalent, 86 ± 13%, in subjects with elevated (above 10 mg/L) CRP. Comparisons of individual values before and after treatments are shown in Figure 10A. Since many of the subjects in this database were prostate cancer patients, we examined prostate specific antigen (PSA) levels before and after therapy. This is shown in Figure 10B. Most of the prostate cancer patients showed reductions in PSA levels during the course of their IVC therapy. This was not true with other markers, as shown in Figure 10C. In some subjects, both tumor marker and CRP data were available both before and after IVC therapy. In those cases, there was a strong correlation (r2 = 0.62) between the change in tumor marker and the change in CRP during IVC therapy. This is consistent with observations from the literature showing a correlation between CRP levels and PSA levels in prostate cancer patients (Lin, et al., 2010).

Figure 10 A): Endothelial microvessel growth out of aortic rings: control versus ascorbate treated (5.7 mM, 4 days)
A) CRP Changes

Figure 10 B): Endothelial microvessel growth out of aortic rings: control versus ascorbate treated (5.7 mM, 4 days)
B) PSA

Figure 10 C): Endothelial microvessel growth out of aortic rings: control versus ascorbate treated (5.7 mM, 4 days)
C) CA Markers

The potential effect of IVC in reducing inflammation is also supported by cytokine data: serum concentrations of the pro-inflammatory cytokines IL-1α, IFN-γ, IL-8, IL-2, TNF-α and eotaxin were acutely reduced after a fifty gram ascorbate infusion, and in the case of the last three cytokines listed, reductions were maintained throughout the course of IVC therapy (Mikirova, et al., 2012).

Inflammation Modulation

The observations that ascorbate is an antioxidant and that it preferentially accumulates in tumors (Agus, et al., 1999) have raised fears that ascorbate supplementation would compromise the efficacy of chemotherapy (Raloff, 2000). In support of this, Heaney and coworkers found that tumor cells in vitro and xenografts in mice were more resistant to a variety of anticancer agents when the tumor cells were pretreated with dehydroascorbic acid (Heaney, et al., 2008). Questions have been raised, however, whether the experimental conditions used in the Heaney study are clinically or biochemically relevant, considering, among other issues, that dehydroascorbic acid rather than ascorbic acid was used (Espey, et al., 2009). It should also be noted that the goal of IVC is to attain millimolar intra-tumor concentrations (for the reasons described above) and thus the accumulation of ascorbate in tumors is considered an advantage.

A variety of laboratory studies suggest that, at high concentrations, ascorbate does not interfere with chemotherapy or irradiation and may enhance efficacy in some situations (Fujita, et al., 1982; Okunieff & Suit, 1987; Kurbacher, et al., 1996; Taper, et al., 1996; Fromberg, et al., 2011; Shinozaki, et al., 2011; Espey, et al., 2011). This is supported by meta-analyses of clinical studies involving cancer and vitamins; these studies conclude that antioxidant supplementation does not interfere with the toxicity of chemotherapeutic regiments (Simone, et al., 2007; Block, et al., 2008).

CLINICAL DATA

Case Studies

The situation with intravenous ascorbate therapy is different from that with new chemotherapeutic agents in that FDA approval was not strictly required in order for physicians to administer IVC. As a result, clinical investigations tended to run concurrently with laboratory research. Two early studies indicated that intravenous ascorbate therapy could increase survival times beyond expectations in cancer patients (Cameron & Pauling, 1976; Murata, et al., 1982). There have been several case studies published by the Riordan Clinic team (Jackson, et al., 1995; Riordan, et al., 1998; Riordan, et al., 1996) and collaborators (Padayatti, et al., 2006; Drisko, et al., 2003). While these case studies do not represent conclusive evidence in the same way that a well-designed Phase III study would, they are nonetheless of interest for comparing methodologies and motivating future research, in addition to being of monumental importance to the individuals who were their subjects. Some key case studies are summarized here:

• 51 year old female with renal cell carcinoma (nuclear grade III/IV) and lung metastasis declined chemotherapy and instead chose to intravenous ascorbate at an initial dose of 15 grams. Her dose was increased to 65 grams after two weeks. She continued at this dose for ten months. Patient received no radiation or chemotherapy. The patient supplemented with thymus protein extract, N-acetylcysteine, niacinamide, beta-glucan, and thyroid extract. Seven of eight lung masses resolved. Patient went four years without evidence of regression. Four years later, patient showed a new mass (consistent with small-cell lung cancer, not with recurrent renal carcinoma metastasis) and died shortly afterward (Padayatti, et al., 2006).
• A 49 year old male with a bladder tumor (invasive grade 3/3 papillary transitional cell carcinoma) and multiple satellite tumors declined chemotherapy and instead chose to receive intravenous ascorbate. He received 30 grams twice weekly for three months, followed by 30 grams monthly for four years. Patient supplementation included botanical extract, chondroitin sulfate, chromium picolinate, flax oil, glucosamine sulfate, alpha-lipoic acid, lactobacillus acidophilus, L. rhamnosus, and selenium. Nine years after the onset of therapy, patient is in good health with no signs of recurrence or metastasis (Padayatti, et al., 2006).
• A 66 year old woman with diffuse Stage III large B-cell lymphoma with a brisk mitotic rate and large left paraspinal mass (3.5 – 7 cm transverse and 11 cm craniocaudal) showing evidence of bone invasion agreed to a five-week course of radiation therapy, but refused chemotherapy and instead chose to receive intravenous ascorbate concurrent with radiation. She received 15 grams twice weekly for two months, once per week for seven months, and then once every two-three months for one year. Patient supplementation included coenzyme Q10, magnesium, beta-carotene, parasidal, vitamin B and C supplements, Parex and n-acetylcysteine. The original mass remained palpable after radiation therapy and a new mass appeared. Vitamin C therapy continued. Six weeks later, masses were not palpable. A new lymph mass was detected after four months, but the patient showed no clinical signs of lymphoma after one year. Ten years diagnosis, the patient remained in normal health (Padayatti, et al., 2006).
• A 55 year old woman with stage IIIC papillary adenocarcinoma of the ovary and an initial CA-125 of 999 underwent surgery followed by six cycles of chemotherapy (paclitaxel, carboplatin) combined with oral and parenteral ascorbate. Ascorbate infusion began at 15 grams twice weekly and increased to 60 grams twice weekly. Plasma ascorbate levels above 200 mg/dL were achieved during infusion. After six weeks, ascorbate treatment continued for one year, after which patient reduced infusions to once every two weeks. The patient also supplemented with vitamin E, coenzyme Q10, vitamin C, beta-carotene, and vitamin A. At the time of publication, she was over 40 months from initial diagnosis and remained on ascorbate infusions. All CT and PET scans were negative for disease, and her CA-125 levels remained normal (Drisko, et al., 2003).
• A 60 year old woman with stage IIIC adenocarcinoma of the ovary and an initial CA-125 of 81 underwent surgery followed by six cycles of chemotherapy (paclitaxel, carboplatin) with oral antioxidants. After six cycles of chemotherapy, patient began parenteral ascorbate infusions. Ascorbate infusion began at 15 grams once weekly and increased to 60 grams twice weekly. Plasma ascorbate levels above 200 mg/dL were achieved during infusion. Treatment continued to date of publication. The patient supplemented with vitamin E, coenzyme Q10, vitamin C, beta-carotene, and vitamin A. Her CA-125 levels normalized after one course of chemotherapy. After the first cycle of chemotherapy, the patient was noted to have residual disease in the pelvis. At this point, she opted for intravenous ascorbate. Thirty months later, patient showed no evidence of recurrent disease and her CA-125 levels remained normal.

Note that these case studies involve a variety of cancer types, sometimes involve the use of IVC in conjunction with chemotherapy or irradiation, and usually involve the use of other nutritional supplements by the subject.

Several other clinical studies looked into the effect of vitamin C on quality of life in cancer patients. In a Korean study, IVC therapy significantly improved global quality of life scores, with benefits including less fatigue, reduction in nausea and vomiting, and improved appetite (Yeom, et al., 2007). In a recent German study, breast cancer patients receiving IVC along with standard therapy were compared to subjects receiving standard therapy alone (Vollbracht, et al., 2011). Patients given IVC benefited from less fatigue, reduction in nausea, improved appetite, reductions in depression and fewer sleep disorders. Overall intensity scores of symptoms during therapy and aftercare was twice as high in the control group as the IVC group. No side effects due to ascorbate were observed, nor were changes in tumor status compared to controls reported.

Phase I Clinical Trials

he safety of intravenous ascorbate has been addressed in recently published Phase I clinical studies (Riordan, et al., 2005; Hoffer, et al., 208; Monti, et al., 2012). The first Phase I study was conducted with twenty-four terminal cancer patients (mostly liver and colorectal cancers) (Riordan, et al., 2005). The study used doses up to 710 mg/kg/day. Figure 11 shows how parameters associated with renal function changed during the course of treatment. These indicators remained steady or decreased over time; this is significant since they would be expected to rise during treatment if ascorbate was having an acute detrimental effect on renal function. Blood chemistries suggested no compromise in renal function, and one patient showed stable disease, continuing treatment for an additional 48 weeks. Adverse effects reported were mostly minor (nausea, edema, dry mouth or skin). Two grade three adverse events “possible related” to the agent were reported: a kidney stone in a patient with a history of renal calculus and a patient who experienced hypokalemia. These patients were generally vitamin C deficient at the start of treatment, and plasma ascorbate concentrations did not exceed 3.8 mM.

Figure 11: BUN, creatinine, uric acid and glucose levels in patients as a function of time from the onset of therapy (days). Normal range limits are indicated by horizontal dotted lines, while the onset of treatment is indicated by a vertical dashed line. Data from the twenty patients with the longest treatment times were selected for each graph (Riordan, et al., 2005).

In the study by Hoffer and coworkers (Hoffer, et al., 208), twenty-four subjects with advanced cancer or hematologic malignancy not amenable to standard therapy were given IVC at doses of 0.4 g/kg to 1.5 g/kg (equivalent to a range of 28 to 125 grams in a 70 kg adult) three times weekly. In this study, peak plasma concentrations in excess of 10 mM were obtained, and no serious side effects were reported. Subjects at higher doses maintained physical quality of life, but no objective anti-cancer response was reported. The study by Monti and coworkers (Monti, et al., 2012), fourteen patients received IVC in addition to nucleoside analogue gemcitabine and the tyrosine kinase inhibitor erlotinib. Observed adverse events were attributable to the chemotherapeutic agents, but not to the ascorbate, but no added efficacy due to the ascorbate was observed.

Thus far, Phase I studies indicate that IVC can be safely administered to terminal cancer patients at high doses (10 to 100 grams or more), but anti-cancer efficacy of the sort reported in case studies has not yet been observed. Of course, the terminal subjects used in Phase I studies would be expected to be the most difficult to treat. Phase II studies, with longer durations, are needed at this point.

Safety Issues Reported In Literature

Evidence indicates that patients who show no prior signs or history of renal malfunction are unlikely to suffer ill effects to their renal systems as a result of intravenous ascorbate (Riordan, et al., 2005). In cases where there are preexisting renal problems, however, caution is advised. In addition a kidney stone forming in one patient with a history of stone formation (Riordan, et al., 2005), a patient with bilateral urethral obstruction and renal insufficiency suffered acute oxalate neuropathy (Wong, et al., 1994). A full blood chemistry and urinalysis work-up is thus recommended prior to the onset of intravenous ascorbate therapy.

Campbell and Jack (Campbell & Jack, 1979) reported that one patient died due to massive tumor necrosis and hemorrhaging following an initial dose of intravenous ascorbate. It is thus recommended that treatment start at a low dose and be carried out using slow “drip” infusion. Fatal Hemolysis can occur if a patient has glucose-6-phosphate dehydrogenase deficiency. It is thus recommended that G6PD levels be assessed prior to the onset of therapy. The treatment is contra-indicated in situations where increased fluids, sodium, or chelating may cause serious problems. These situations include congestive heart failure, edema, ascites, chronic hemodialysis, unusual iron overload, and inadequate hydration or urine void volume (Rivers, 1987).

THE RIORDAN IVC PROTOCOL

Inclusion Criteria and Candidates

1. Candidates include those who have failed standard treatment regimens; those seeking to improve the effectiveness of their standard cancer therapy; those seeking to decrease the severity and carcinogenicity of side effects from standard cancer therapy; those attempting to prolong their remission with health-enhancing strategies; those declining standard treatment, yet wishing to pursue primary, alternative treatment.
2. Patient (guardian or legally recognized care-giver) must sign a consent-to-treat or release form for the IVC treatment. Patient should have no significant psychiatric disorder, end-stage CHF, or other uncontrolled co-morbid conditions.
3. Obtain baseline and screening laboratory:
   1. Serum chemistry profile with electrolytes
   2. Complete blood count (CBC) with differential
   3. Red blood cell G6PD (must be normal)
   4. Complete urinalysis
4. In order to properly assess the patient’s response to IVC therapy, obtain complete patient record information prior to beginning IVC therapy:
   1. Tumor type and staging, including operative reports, pathology reports, special procedure reports, and other staging information. (Re-staging may be necessary if relapse and symptom progression has occurred since diagnosis.)
   2. Appropriate tumor markers, CT, MRI, PET scans, bone scans, and x-ray imaging.
   3. Prior cancer treatments, the patient’s response to each treatment type, including side effects.
   4. The patient’s functional status with an ECOG Performance Score.
   5. Patient weight.

Precautions and Side Effects

In the Riordan Clinic’s experience giving over 40,000 onsite IVC treatments, the side-effects of high-dose IVC are rare. However, there are precautions and potential side-effects to consider.

1. The danger of diabetics on insulin incorrectly interpreting their glucometer finger stick has been found. It is important to notice to health care workers using this protocol for the treatment of cancer in patients who are also diabetic: high dose intravenous vitamin C (IVC) at levels 15 grams and higher will cause a false positive on finger-stick blood glucose strips (electrochemical method) read on various glucometers (Jackson & Hunninghake, 2006). Depending on the dose, the false positive glucose and occasionally “positive ketone” readings may last for eight hours after the infusion. Blood taken from a vein and run in a laboratory using the hexokinase serum glucose method is not affected! The electrochemical strip cannot distinguish between ascorbic acid and glucose at high levels. Oral vitamin C does not have this effect. Please alert any diabetic patients of this potential complication! Diabetics wishing to know their blood sugar must have blood drawn from a vein and run in the laboratory using the hexokinase glucose determination method.
2. Tumor necrosis or tumor lysis syndrome has been reported in one patient after high-dose IVC (Campbell & Jack, 1979). For this reason, the protocol always begins with a small 15 gram dose.
3. Acute oxalate nephropathy (kidney stones) was reported in one patient with renal insufficiency who received a 60 gram IVC. Adequate renal function, hydration, and urine voiding capacity must be documented prior to starting high-dose IVC therapy. In our experience, however, the incidence of calcium oxalate stones during or following IVC is negligible (Riordan, et al., 2005).
4. Hemolysis has been reported in patients with G6PD deficiency when given high-dose IVC (Campbell, et al., 1975). The G6PD level should be assessed before beginning IVC. (At the Riordan Clinic, G6PD readings have yielded five cases of abnormally low levels. Subsequent IVC at 25 grams or less showed no hemolysis or adverse effects.)
5. IV site irritation may occur at the infusion site when given in a vein and not a port. This can be caused by an infusion rate exceeding 1.0 gram/minute. The protocol suggests adding magnesium to reduce the incidence of vein irritation and spasm.
6. Due to the chelating effect of IVC, some patients may complain of shakiness due to low calcium or magnesium. An additional 1.0 mL of MgCl added to the IVC solution will usually resolve this. If severe, it can be treated with an IV push of 10 mL’s of calcium gluconate, 1.0 mL per minute.
7. Eating before the IVC infusion is recommended to help reduce blood sugar fluctuations.
8. Given the amount of fluid used as a vehicle for the IVC, any condition that could be adversely affected by fluid or sodium overload (the IV ascorbate is buffered with sodium hydroxide and bicarbonate) is a relative contraindication; i.e. congestive heart failure, ascites, edema, etc.
9. There have been some reports of iron overload with vitamin C therapy. We have treated one patient with hemochromatosis with high-dose IVC with no adverse effects or significant changes in the iron status.
10. As with any I.V. infusion, infiltration at the site is possible. This is usually not a problem with ports. Our nursing staff has found that using #23 Butterfly needles with a shallow insertion is very reliable with rare infiltrations (depending upon the status of the patient’s veins!)
11. IVC should only be given by slow intravenous drip at a rate of 0.5 grams per minute. (Rates up to 1.0 gram/minute are generally tolerable, but close observation is warranted. Patients can develop nausea, shakes, and chills.)
12. It should never be given as an IV push, as the osmolality at high doses may cause sclerosing of peripheral veins, nor should it be given intramuscularly or subcutaneously. The accompanying table lists the calculated osmolality of various amounts of fluid volume. Our experience has found that an osmolality of less than 1200 mOsm/kg H2O is tolerated by most patients. A low infusion rate (0.5 grams IVC per minute) also reduces the tonicity, although up to 1.0 grams per minute can be used in order to achieve higher post IVC saturation levels. (Pre and post serum osmolality measurements are advisable at this dose.)
13. We presently use a sodium ascorbate solution, MEGA-C-PLUS®, 500 mg/mL, pH range 5.5-7.0 from Merit Pharmaceuticals, Los Angeles, CA, 90065.

Table 1: Recommended Dilution and Osmolarity

Table 2: Treatment Volume of Ascorbic Acid

Administration of IVC

Having taken all precautions listed above and having obtained informed consent from the patient, the administering physician begins with a series of three consecutive IVC infusions at the 15, 25, and 50 gram dosages followed by post IVC plasma vitamin C levels in order to determine the oxidative burden for that patient so that subsequent IVCs can be optimally dosed.

The initial three infusions are monitored with post IVC infusion plasma vitamin C levels. As noted above (Scientific Rational), research and experience has shown that a therapeutic goal of reaching a peak-plasma concentration of ~20 mM (350- 400 mg/dL) is most efficacious. (No increased toxicity for post IVC plasma vitamin C levels up to 780 mg/dL has been observed.) The first post IVC plasma level following the 15 gram IVC has been shown to be clinically instructive: levels below 100 mg/dL correlate with higher levels of existent oxidative stress, presumably from higher tumor burden, chemo/radiation damage, hidden infection, or other oxidative insult, such as smoking.

Following the first three IVCs, the patient can be scheduled to continue either a 25 or 50 gram IVC dose (doctor’s discretion) twice a week until the post IVC plasma level results are available from the lab. If the initial 50 gram post IVC level did not reach the therapeutic range of 350 – 400 mg/dL, another post IVC vitamin C level should be obtained after the next scheduled 50 gram IVC. If the therapeutic range is achieved, the patient is continued on a 50 gram twice a week IVC schedule with monthly post IVC determinations to assure continued efficacy. If the therapeutic range is still not achieved, the IVC dosage is increased to 75 grams of vitamin C per infusion for four infusions, at which time a subsequent post IVC plasma level is obtained. If the patient remains in a sub-therapeutic range, the IVC dosage is increased to the 100 gram level.

If after four infusions the post IVC dosage remains sub-therapeutic, the patient may have an occult infection, may be secretly smoking, or may have tumor progression. While these possibilities are being addressed, the clinician can elect to increase the 100 gram IVC frequency to three times per week. Higher infusion doses beyond 100 grams are not recommended without serum osmolality testing before and after infusions in order to properly adjust the infusion rate to maintain a near physiologic osmolality range.

If higher dosages are not tolerated, or there is tumor progression in spite of achieving the therapeutic range, lower dosages can still augment the biological benefits of IVC, including enhanced immune response, reduction in pain, increased appetite, and a greater sense of well-being.

Very small patients, such as children, and very large obese patients need special dosing. Small patients < 110 lbs. with small tumor burdens and without infection may only require 25 gram vitamin C infusions 2x/week to maintain therapeutic range. Large patients > 220 lbs. or patients with large tumor burdens or infection are more likely to require 100 grams IVC infusions 3x/week. Post IVC plasma levels serve as an excellent clinical guide to this special dosing.

In our experience, the majority of cancer patients require 50 gram IVC infusions 2-3x/week to maintain therapeutic IVC plasma levels. All patients reaching therapeutic range should still be monitored monthly with post IVC plasma levels to ensure that these levels are maintained long term. We advise patients to orally supplement with at least 4 grams of vitamin C daily, especially on the days when no infusions are given, to help prevent a possible vitamin C “rebound effect.” Oral alpha lipoic acid is also recommended on a case by case basis.

CONCLUSIONS

Vitamin C can be safely administered by intravenous infusion at maximum doses of one-hundred grams or less, provided the precautions outlined in this report are taken. At these doses, peak plasma ascorbate concentrations can exceed 20 mM.

There are several potential benefits to giving IVC to cancer patients that make it an ideal adjunctive care choice:

• Cancer patients are often depleted of vitamin C, and IVC provides an efficient means of restoring tissue stores.
• IVC has been shown to improve quality of life in cancer patients by a variety of metrics.
• IVC reduces inflammation (as measured by c-reactive protein levels) and reduces the production of pro-inflammatory cytokines.
• t high concentrations, ascorbate is preferentially toxic to tumor cells and is an angiogenesis inhibitor.

REFERENCES

1. Agus, D., Vera, J. & Golde, D., 1999. Stromal cell oxidation: a mechanism by which tumors obtain vitamin C. Cancer Res., Volume 59, pp. 4555-8.
2. Ashino, H. et al., 2003. Novel function of ascorbic acid as an angiostatic factor. Angiogenesis, Volume 6, pp. 259-69.
3. Belin, S. et al., 2009. Antiproliferative effect of ascorbic acid is associated with inhibition of genes necessary to cell cycle progression. PLoS ONE, Volume 4, p. e4409.
4. Benade, L., Howard, T. & Burk, D., 1969. Synergistic killing of Ehrlich ascites carcinoma cells by ascorbate and 3-amino-1,2,4-triazole. Oncology, Volume 23, pp. 33-43.
5. Berlin, S. et al., 2009. Antiproliferative effect of ascorbic acid is associated with inhibition of genes necessary for cell cycle progression. PLoS ONE, Volume 4, pp. E44-0.
6. Block, K. et al., 2008. Impact of antioxidant supplementaion on chemotherapeutic toxicity: a systematic review of the evidence from randomized controlled trials. Int J Cancer, Volume 123, pp. 1227-39.
7. Cameron, E. & Pauling, L., 1976. Supplemental ascorbate in the supportive treatment of cancer: Prolongation of survival times in terminal human cancer. PNAS USA, Volume 73, pp. 3685-9.
8. Cameron, E., Pauling, L. & Leibovitz, B., 1979. Ascorbic acid and cancer, a review. Cancer Res, Volume 39, pp. 663-81.
9. Campbell, A. & Jack, T., 1979. Acute reactions to mega ascorbic acid therapy in malignant disease. Scott Med J, Volume 24, p. 151.
10. Campbell, G., Steinberg, M. & Bower, J., 1975. Letter: ascorbic acid induced hemolysis in a G-6-PD deficiency.. Ann Intern Med, Volume 82, p. 810.
11. Casciari, J., Riordan, H., Miranda-Massari, J. & Gonzalez, M., 2005. Effects of high dose of ascorbate administration on L-10 tumor growth in guinea pigs. PRHSJ, Volume 24, pp. 145-50.
12. Casciari, J., Riordan, N. S. T. M. X., Jackson, J. & Riordan, H., 2001. Cytotoxicity of ascorbate, lipoic acid, and other antioxidants in hollow fibre in vitro tumours. Br. J. Cancer, Volume 84, pp. 1544-50.
13. Chen, Q. et al., 2008. Pharmaologic doses of ascorbate act as a prooxidant and decrease growth of aggressive tumor xenografts in mice. PNAS USA, Volume 105, pp. 11105-9.
14. Chen, Q. et al., 2005. Pharmacologic ascorbic acid concentrations selectively kill cancer cells: action as a pro-drug to deliver hydrogen peroxide to tissues. PNAS USA, Volume 205, pp. 13604-13609.
15. Creagan, E. et al., 1979. Failure of high-dose vitamin C (ascorbic acid) therapy to benefit patients with advanced cancer: A controlled trial. NEJM, Volume 301, pp. 687-690.
16. Drisko, J., Chapman, J. & Hunter, V., 2003. The use of antioxidants with first-line chemotherapy in two cases of ovarian cancer. Am J Coll Nutr, Volume 22, pp. 118-23.
17. Du, J. et al., 2010. Mechanisms of ascorbate-induced cytotoxicity in pancreatic cancer. Clin Cancer Res, Volume 16, pp. 509-20.
18. Espey, M. et al., 2011. Pharmacologic ascorbate synergizes with gemcitabine in preclinical models of pancreatic cancer. Free Radic Biol Med, Volume 50, pp. 1610-19.
19. Espey, M., Chen, Q. & Levine, M., 2009. Comment re: vitamin C antagonizes the cytotoxic effects of chemotherapy. Cancer Research , Volume 69, p. 8830.
20. Frei, B. & Lawson, S., 2008. Vitamin C and cancer revisited. PNAC USA, Volume 105, pp. 11037-8.
21. Fromberg, A. et al., 2011. Ascorbate exerts anti-proliferative effects through cell cycle inhibition and sensitizes tumor cells toward cytostatic drugs.. Cancer Chemother Pharmacol, Volume 67, pp. 1157-66.
22. Fujita, K. et al., 1982. Reduction of adriamycin toxicity by ascorbate in mice and guinea pigs. Cancer Res, Volume 309-16, p. 42.
23. Geeraert, L., 2012. CAM-Cancer Consortium. Intravenous high-dose vitamin C. [Online]
24. Available at: http://www.cam-cancer.ort/CAM-Summaries/Other-CAM/Intravenous-high-dose-vitamin-C.
25. Ginter, E., Bobeck, P. & Vargova, D., 1979. Tissue levels and optimal dosage of vitamin C in guinea pigs.. Nutr Metab, Volume 27, pp. 217-26.
26. Gonzalez, M. et al., 2002. Inhibition of human breast cancer carcinoma cell proliferation by ascorbate and copper.. PRHSJ, Volume 21, pp. 21-3.
    Heaney, M. et al., 2008. Vitamin C antagonizes the cytotoxic effects of antineoplastic drugs. Cancer Res., Volume 68, pp. 8031-8.
27. Henson, D., Block, G. & Levine, M., 1991. Ascorbic acid: biological functions and relation to cancer. JNCI, Volume 83, pp. 547-50.
28. Hoffer, L. et al., 208. Phase I clinical trial of i.v. ascorbic acid in advanced malignancy. Ann Oncol, Volume 1969-74, p. 19.
29. Hoffman, F., 1985. Micronutrient requirements of cancer patients.. Cancer, 55(Supl. 1), pp. 145-50.
30. Hornig, D., 1975. Distribution of ascorbic acid metabolites and analogues in man and animals. Ann NY Acad Sci, Volume 258, pp. 103-18.
31. Jackson, J. & Hunninghake, R., 2006. False positive blood glucose readings after high-dose intravenous vitamin C. J Ortho Med, Volume 21, pp. 188-90.
32. Jackson, J., Riordan, H., Hunninghauke, R. & Riordan, N., 1995. High dose intravenous vitamin C and long time survival of a patient with cancer of the head and pancreas. J Ortho Med, Volume 10, pp. 87-8.
33. Keith, M. & Pelletier, O., 1974. Ascorbic acid concentrations in leukocytes and selected organs of guinea pigs in response to increasing ascorbic acid intake. Am J Clin Nutr, Volume 27, pp. 368-72.
34. Kuether, C., Telford, I. & Roe, J., 1988. The relation of the blood level of ascorbic acid to tissue concentrations of this vitamin and the histology of the incisor teeth in the guinea pig. J Nutrition, Volume 28, pp. 347-58.
35. Kurbacher, C. et al., 1996. Ascorbic acid (vitamin C) improves the antineoplastic activity of doxorubicin, cisplatin, and paclitaxel in human breast carcinoma cells in vitro. Cancer Lett, Volume 103, pp. 183-9.
36. Levine, M. et al., 1996. Vitamin C pharmacokinetics in healthy volunteers: evidence for a recommended dietary allowance. PNAS USA, Volume 93, pp. 3704-9.
37. Lin, A., Chen, K., Chung, H. & Chang, S., 2010. The significance of plasma c-reactive protein in patients with elevated serum prostate-specific antigen levels. Urological Sci, Volume 21, pp. 88-92.
38. Mayland, C., Bennett, M. & Allan, K., 2005. Vitamin C deficiency in cancer patients. Palliat Med, Volume 19, pp. 17-20.
39. McCormick, W., 1959. Cancer: a collagen disease, secondary to nutrition deficiency. Arch. Pediatr., Volume 76, pp. 166-171.
40. Mikirova, N., Casciari, J. & Riordan, N., 2012. Ascorbate inhibition of angiogenesis in aortic rings ex vivo and subcutaneous Matrigel plugs in vivo. J Angiogenesis Res, Volume 2, pp. 2-6.
41. Mikirova, N., Casciari, J., Taylor, P. & Rogers, A., 2012. Effect of high-dose intravenous vitamin C on inflammation in cancer patients. J Trans Med, Volume 10, pp. 189-99.
42. Mikirova, N., Ichim, T. & Riordan, N., 2008. Anti-angiogenic effect of high doses of ascorbic acid.. J Transl Med, Volume 6, p. 50.
43. Mikirova, N., Rogers, A., Casciari, J. & Taylor, P., 2012. Effects of high dose intravenous ascorbic acid on the level of inflammation in patients with rheumatoid arthritis. Mod Res Inflamm, Volume 1, pp. 26-32.
44. Moertel, C. et al., 1985. High-dose vitamin C versus placebo in the treatment of patients with advanced cancer who have no prior chemotherapy: a randomized double-blind comparison.. NEJM, Volume 312, pp. 137-41.
45. Monti, D. et al., 2012. Phase I evaluation of intravenous ascorbic acid in combination with gemcitabine and erlotinib in patients with metastatic pancreatic cancer. PLoS One, Volume 7, p. e29794.
46. Murata, A., Morishige, F. & Yamaguchi, H., 1982. Prolongation of survival times of terminal cancer patients by administration of large doses of ascorbate. Int J Vitam Res Suppl, Volume 23, pp. 103-13.
47. Okunieff, P. & Suit, H., 1987. Toxicity, radiation sensitivity modification, and combined drug effects of ascorbic acid with misonidazole in vivo on FSaII murine firbosarcomas. JNCI, Volume 79, pp. 377-81.
48. Padayatti, S. et al., 2006. Intravenous vitamin C as a cancer therapy: three cases. CMAJ, Volume 174, pp. 937-42.
49. Padayatty, S. & Levine, M., 2000. Reevaluation of ascorbate in cancer treatment: emerging evidence, open minds and serendipity. J Am Coll Nutr., Volume 19, pp. 423-5.
50. Padayatty, S. et al., 2010. Vitamin C: intravenous use by complementary and alternative medical practitioners and adverse effects. PLoS ONE, Volume 5, p. 11414.
51. Padayatty, S. et al., 2004. Vitamin C pharmacokinetics: implications for oral and intravenous use. Ann. Intern. Med., Volume 140, pp. 533-37.
52. Page, E. et al., 2007. Hypoxia incudible factor-1 (alpha) stabilization in nonhypoxic conditions: role of oxidation and intracellualr ascorbate depletion. Mol Biol Cell, Volume 19, pp. 86-94.
53. Pollard, H., Levine, M., Eidelman, O. & Pollard, M., 2010. Pharmacological ascorbic acid supresses syngenic tumor growth and metastases in hormone-refractory prostate cancer. In VIvo, Volume 2012, pp. 249-55.
54. Raloff, J., 2000. Antioxidants may help cancers thrive. Science News, Volume 157, p. 5.
55. Riordan, H. et al., 2005. A pilot clinical study of continuous intravenous ascorbate in terminal cancer patients. PR Health Sci J, Volume 24, pp. 269-76.
56. Riordan, H. et al., 2003. Intravenous ascorbic acid: protocol for its application and use. PR Health Sci. J., Volume 22, pp. 225-32.
57. Riordan, H., Jackson, J., Riordan, N. & Schultz, M., 1998. High-dose intravenous vitamin C in the treatment of a patient with renal cell carcinoma of the kidney. J Ortho Med, Volume 13, pp. 72-3.
58. Riordan, N., JA, J. & Riordan, H., 1996. Intravenous vitamin C in a terminal cancer patient. J Ortho Med, Volume 11, pp. 80-2.
59. Riordan, N., Roirdan, H. & Meng, X., 1995. Intravenous ascorbate as a tumor cytotoxic chemotherapeutic agent. Med Hypotheses, Volume 44, pp. 207-13.
60. Rivers, J., 1987. Safety of high-level vitamin C ingestion. In: Third Conference on Ascorbic Acid. Ann NY Acad Sci, Volume 489, pp. 95-102.
61. Shinozaki, K. et al., 2011. Ascorbic acid enhances radiation-induced apoptosis in an HL60 human leukemia cell line. J Ratiat Res, Volume 52, pp. 229-37.
62. Simone, C., Simone, N. S. V. & CB, S., 2007. Antioxidants and other nutrients do not inferfere with chemotherapy or radiation therapy and can increase survival, part 1. Atlern Ther Health Med, Volume 13, pp. 22-8.
63. St. Sauver, J. et al., 2009. Associations betweeen c-reactive protein and benigh prosaic hyperplasia lower urinary tract outcomes in a population based cohort. Am J Epidemiol, Volume 169, pp. 1281-90.
64. Taper, H., Keyeux, A. & Roberfroid, M., 1996. Potentiation of radiotherapy by nontoxic pretreatment with combined vitamins C and K3 in mice bearing solid transplantable tumor. Anticancer Res, Volume 16, pp. 499-503.
65. Verrax, J. et al., 2004. Ascorbate potentiates the cytotoxicity of menadione leading to an oxidative stress that kills cancer cells by a non-apoptotic capsase-3 independent form of cell death. Apoptosis, Volume 9, pp. 223-33.
66. Verrax, J. & Calderon, P., 2009. Pharmacologic concentrations of ascorbate are achieved by parenteral administration and exhibit antitumoral effects. Free Radic Biol Med, Volume 47, pp. 32-40.
67. Vollbracht, C. et al., 2011. Intravenous vitamin C administration improves quality of life in breast cacner patients during chemo-radiotherapy and aftercare: results of a retrospective, multicentre, epidemiological cohort study in Germany. In Vivo, Volume 82, pp. 983-90.
68. Wong, K. et al., 1994. Acute oxalate nephropathy after a massive intravenous dose of vitamin C. Aust ZN J Med, Volume 24, pp. 410-1.
69. Yeom, C., Jung, G. & Song, K., 2007. Changes of terminal cancer patietns health related qualtiy of life after high dose vitamin C administration. Korean Med Sci, Volume 22, pp. 7-11.
70. Yeom, C. et al., 2009. High-dose concentration administration of ascorbic acid inhibits tumor growth in BALB/C mice implanted with sarcoma 180 cancer cells via the restriction of angiogenesis. J Transl Med, Volume 7, p. 70.

https://www.prnewswire.com/news-releases/new-study-identifies-the-optimal-dose-of-intravenous-vitamin-c-for-future-anticancer-clinical-trials-208138241.html

New Study Identifies the Optimal Dose of Intravenous Vitamin C for Future Anticancer Clinical Trials

Study Results Show Promise and Indicate Further Investigation is Warranted

http://www.michaelmooney.net/Vitamin_C_(Intravenous)_Shows_Promise_For_Cancer_Treatment.html

IV (Intravenous) Vitamin C Shows Promise For Cancer Treatment

By Michael Mooney, May, 2013

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC1405876/

CMAJ. 2006 Mar 28; 174(7): 937–942.

doi:  10.1503/cmaj.050346

PMCID: PMC1405876

Intravenously administered vitamin C as cancer therapy: three cases

Sebastian J. Padayatty, Hugh D. Riordan, Stephen M. Hewitt, Arie Katz, L. John Hoffer, and Mark Levine

Author information ► Copyright and License information ►

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ ΜΟΥ

1. Yonemoto R.H., Vitamin C and immunological response in normal controls and cancer patients, Medico Dialogo, 5, 23-30, 1979
2. Siegel B.V., Morton J.I., Vitamin C and the immune response, Experimentia, 33, 393-395, 1977
3. Gonzalez M.J., Miranda-Massari J.R., Mora E.M., Guzman A., Riordan N.H., Riordan H.D., Casciari J.J., Jackson J.A., Roman-Franco A., Orthomolecular oncology review: ascorbic acid and cancer 25 years later, Integr Cancer Ther, 4, 1, 32-44, 2005
4. Gonzalez M.J., Miranda-Massari J.R., Mora E.M., Jimenez I.Z., Matos M.I., Riordan, Casciari J.J., Riordan N.H., Rodriguez M.Y.S., Guzman A., Orthomolecular oncology: a mechanistic view of ascorbate’s chemotherapeutic activity, P R Health Sci J, 21,1, 39-41, 2002
5. McCormick W.J., Ascorbic acid as a chemotherapeutic agent, Arch Pediat, 69, 151-155, 1952
6. Chen Q., Epsey M.G., Krishna M.C., Mitchell J.B., Corpe C.P., Buettner G.R., Shacter E., Levine M., Pharmacologic ascorbic acid concentrations selectively kill cancer cells: Action as a pro-drug to deliver hydrogen peroxide to tissues, Proc Natl Acad Sci U S A, Sep 12; [Epub ahead of print], 2005
7. Lee K.W., Lee H.J., Surh Y.J., Lee C.Y., Vitamin C and cancer chemoprevention: reappraisal, Am J Clin Nutr, 78, 1074-1078, 2003
8. Padayatty S.J., Sun H., Wang Y., Riordan H.D., Hewitt S.M., Katz A., Wesley R.A., Levine M., Vitamin C pharmacokinetics implications for oral and intravenous use, Ann Intern Med, 140, 533-537, 2004;
9. Gonzalez M.J., Mora E., Riordan N.H., Riordan H.D., Mojica P., Rethinking Vitamin C And Cancer: An Update On Nutritional Oncology, Cancer Prevention International, 3, 215-234, 1998
10. Riordan N.H., Riordan H.D., Jackson J.A., Casciari J.P., Clinical and experimental experiences with intravenous vitamin C, Journal of Orthomolecular Medicine, 15,4, 201-213, 2000
11. Pauling L., Vitamin C therapy and advanced cancer (letter), N Engl J Med, 302, 694, 1980
12. Lee K.W., Lee H.J., Kang K.S., Lee C.Y., Preventive effects of vitamin C on carcinogenesis, The Lancet, 359, 9301, 2002
13. Cameron E., Pauling L., Cancer and vitamin C, 1979
14. Cameron E., Rotman D., Ascorbic acid, cell proliferation and cancer, Lancet, 542, 1972
15. Cameron E., Pauling L., Cancer and Vitamin C, 1979
16. Cameron E., Pauling L., The orthomolecular treatment of cancer. The role of ascorbic acid in host resistance, Chem Biol Interact, 9, 273-283, 1974
17. Cameron E., Pauling L., Leibovitz B., Ascorbic acid and cancer: A review, Cancer Res, 39, 663-681, 1979
18. Cameron E., Pauling L., Cancer and Vitamin C., 1979
19. Murata A., Morishige F., Yamaguchi H., Prolongation of survival times of terminal cancer patients by administration of large doses of ascorbate, International Journal for Vitamin and Nutrition Research, Supplement, 23, 101-113, 1982
20. Stone I., The healing factor: Vitamin C against disease, 1972
21. Goth A., Litmann I., Ascorbic acid content in human cancer tissue, Cancer Research, 8, 349-351, 1948
22. Benade L., Howard T., Burke D., Synergistic killings of Ehrlich ascites carcinoma cells by ascorbate and 3 amino-1,2,4-triazole, Oncology, 23, 33-43, 1969
23. Hoffer A., Pauling L., Hardin Jones biostatistical analysis of mortality data for cohorts of cancer patients with a large fraction surviving at the termination of the study, and a comparison of survival times of cancer patients receiving large regular oral doses of vitamin C and other nutrients with similar patients not receiving those doses, Journal of Orthomolecular Medicine, 5, 143-154, 1990
24. Riordan N.H., et al., Intravenous ascorbate as a tumor cytotoxic chemotherapeutic agent, Medical Hypotheses 44, 3, 205, 1995
25. Tschetter L., et al., A community-based study of vitamin C <ascorbic acid>-therapy in patients with advanced cancer, Proceedings of the American Society of Clinical Oncology, 2, 1983
26. Block G., Vitamin C and cancer prevention: The epidemiologic evidence, American Journal of Clinical Nutrition, 53, 2705, 1991
27. Cheraskin E., Ringsdorf W.M., Brecher A., Psychodietetics, New York, NY: Stein and Day, 1974
28. Prasad K.N., Rama B.N., Nutrition and cancer, 1984-85 Yearbook of Nutritional Medicine, J. Bland, ed. New Canaan, CT: Keats Publishing Inc., 1985
29. Hanck A.B., Vitamin C and cancer, Nutrition, Growth and Cancer, New York, NY: Alan R. Liss, Inc, 1988
30. Josephy P.D., et al., Nature, 271, 370, Jan. 1978
31. Prasad K.N., et al., Proc. Natl. Acad. Sci., 76, 829, Feb. 1979
32. Fujita K., et al., Cancer Research, 42, 309, Jan. 1982
33. Okunieff P., et al., Am. J. Clin. Nutr., 54, 1281S, 1991
34. Hanck A.B., Prog. Clin. Biol. Res., 259, 307, 1988
35. Riordan H.D., Jackson J.A., Schulz M., Case study: High-dose intravenous vitamin C in the treatment of a patient with adenocarcinoma of the kidney, Journal of Orthomolecular Medicine, 5, 5-7, 1990
36. Marcus S.L., et al., Am. J. Clin. Nutr., 54, 1292S, 1991
37. Abrahamian V., et al., Ascorbic acid requirements in hospital patients, JPEN, 7, 5, 465-8, 1983
38. Anthony H.M., et al., Vitamin C status of lung cancer patients, Brit. J. Ca., 46, 354-9, 1982
39. Cheraskin E., Scurvy in cancer patients?, J. Altern. Med., 18-23, Feb. 1986
40. Koch C.J., et al., J. Cell. Physiol., 94, 299, 1978
41. Riordan N.H., et al., Medical Hypotheses, 44, 207, 1995
42. Bram S., et al., Nature, 284, 629, Apr. 1980
43. Poydock M.E., Am. J. Clin. Nutr., 54, 1261S, 1991
44. Noto V., et al., Cancer, 63, 901, 1989
45. Gardiner N., et al., Pros. Leuk., 34, 119, 1988
46. Riordan H.D., et al., J. Orthomolecular Med., 5, 5, 1990
47. Campbell Al., Oncology, 48, 495, 1991
48. Cameron E., Pauling L., Proc. Natl. Acad. Sci. 75, 4538, Sept. 1978
49. Jaakkola K., et al., Treatment with antioxidant and other nutrients in combination with chemotherapy and irradiation in patients with small-cell lung cancer, Anticancer Res., 12, 599-606, 1992
50. Lamm D.L., et al., Megadose vitamin in bladder cancer: a double-blind clinical trial, J. Urol., 151, 21-26, 1994
51. Hoffer A., Pauling L., Hardin Jones biostatistical analysis of mortality data of cancer patients, J. Orthomolecular Med., 5, 3, 143-154, 1990
52. Richards E., Vitamin C and Cancer – Medicine or Politics? London, UK: Macmillan Professional and Academic Ltd., 1991
53. Moertel C.G., Fleming T.R., Creagan E.T., Rubin J., O’Connell M.J., Ammes M.M., High-dose vitamin C versus placebo in the treatment of patients with advanced cancer who had no prior chemotherapy, New England Journal of Medicine, 312, 137-141, 1985
54.  https://www.researchgate.net/publication/6202366_Phase_1_trial_of_high-dose_intravenous_vitamin_C_treatment_for_patients_with_cancer_1

Άλλες παραπομπές στη διεθνή βιβλιογραφία:

Proc Natl Acad Sci U S A. 2005 Sep 20;102(38):13604-9. Epub 2005 Sep 12.

Pharmacologic ascorbic acid concentrations selectively kill cancer cells: action as a pro-drug to deliver hydrogen peroxide to tissues.

Chen Q¹, Espey MG, Krishna MC, Mitchell JB, Corpe CP, Buettner GR, Shacter E, Levine M.

Author information

Abstract

Human pharmacokinetics data indicate that i.v. ascorbic acid (ascorbate) in pharmacologic concentrations could have an unanticipated role in cancer treatment. Our goals here were to test whether ascorbate killed cancer cells selectively, and if so, to determine mechanisms, using clinically relevant conditions. Cell death in 10 cancer and 4 normal cell types was measured by using 1-h exposures. Normal cells were unaffected by 20 mM ascorbate, whereas 5 cancer lines had EC(50) values of <4 mM, a concentration easily achievable i.v. Human lymphoma cells were studied in detail because of their sensitivity to ascorbate (EC(50) of 0.5 mM) and suitability for addressing mechanisms. Extracellular but not intracellular ascorbate mediated cell death, which occurred by apoptosis and pyknosis/necrosis. Cell death was independent of metal chelators and absolutely dependent on H(2)O(2) formation. Cell death from H(2)O(2) added to cells was identical to that found when H(2)O(2) was generated by ascorbate treatment. H(2)O(2) generation was dependent on ascorbate concentration, incubation time, and the presence of 0.5-10% serum, and displayed a linear relationship with ascorbate radical formation. Although ascorbate addition to medium generated H(2)O(2), ascorbate addition to blood generated no detectable H(2)O(2) and only trace detectable ascorbate radical. Taken together, these data indicate that ascorbate at concentrations achieved only by i.v. administration may be a pro-drug for formation of H(2)O(2), and that blood can be a delivery system of the pro-drug to tissues. These findings give plausibility to i.v. ascorbic acid in cancer treatment, and have unexpected implications for treatment of infections where H(2)O(2) may be beneficial.

Int J Vitam Nutr Res Suppl. 1982;23:103-13.

Prolongation of survival times of terminal cancer patients by administration of large doses of ascorbate.

Murata A, Morishige F, Yamaguchi H.

Abstract

Clinical trials administering supplemental ascorbate to terminal cancer patients were conducted at two hospitals in Japan. During the period 1973-1977 there were 99 patients with terminal cancer at the Fukuoka Torikai Hospital. The average times of survival after the date of designation as terminal were 43 days for 44 low-ascorbate patients and 246 days for 55 high-ascorbate patients. Three of the high-ascorbate patients were still alive, their average survival being 1550 days, on April 1, 1980. Similar effectiveness of ascorbate was also observed at the Kamioka Kozan Hospital. There were 31 patients with terminal cancer during the period 1975-1979. The average survival times were 48 days for 19 control patients and 115 days for 6 high-ascorbate patients. One of the high-ascorbate patients was still alive, his survival being 215 days. In addition to the increase in survival times, the administration of large doses of ascorbate seemed to improve the quality of life.

Med Hypotheses. 1995 Mar;44(3):207-13.

Intravenous ascorbate as a tumor cytotoxic chemotherapeutic agent.

Riordan NH¹, Riordan HD, Meng X, Li Y, Jackson JA.

Author information

Abstract

Ascorbic acid and its salts (AA) are preferentially toxic to tumor cells in vitro and in vivo. Given in high enough doses to maintain plasma concentrations above levels that have been shown to be toxic to tumor cells in vitro, AA has the potential to selectively kill tumor cells in a manner similar to other tumor cytotoxic chemotherapeutic agents. Most studies of AA and cancer to date have not utilized high enough doses of AA to maintain tumor cytotoxic plasma concentrations of AA. Data are presented which demonstrate the ability to sustain plasma levels of AA in humans above levels which are toxic to tumor cells in vitro and suggests the feasibility of using AA as a cytotoxic chemotherapeutic agent.

Anticancer Res. 1992 May-Jun;12(3):599-606.

Treatment with antioxidant and other nutrients in combination with chemotherapy and irradiation in patients with small-cell lung cancer.

Jaakkola K¹, Lähteenmäki P, Laakso J, Harju E, Tykkä H, Mahlberg K.

Author information

Abstract

Eighteen non-randomized patients with small cell lung cancer (4 women and 14 men, mean age 60.4, SD 7.8 years) received in addition to conservation small cell lung cancer treatment antioxidant treatment with vitamins, trace elements and fatty acids. All patients were out-patients who, except for one were also treated with chemotherapy and/or irradiation at regular intervals at a university of central hospital. Five patients (28%) were in an advanced stage of the disease. At the end of the follow-up period (31.7.90) the median survival time for the whole group was 505 days. Fourteen (77%) of the patients survived for more than 12 months and six patients (33%) for more than two years. One patient (5%) survived more than five years. Eight patients (44%) were still alive with a mean survival time of 32 months at the end of the study. Ten patients succumbed earlier from progression of the disease. Antioxidant treatment, in combination with chemotherapy and irradiation, prolonged the survival time of patients with small cell lung cancer compared to most published combination treatment regimens alone. We also noticed that the patients receiving antioxidants were able to tolerate chemotherapy and radiation treatment well. Surviving patients started antioxidant treatment in general earlier than those who succumbed.

J Urol. 1994 Jan;151(1):21-6.

Megadose vitamins in bladder cancer: a double-blind clinical trial.

Lamm DL¹, Riggs DR, Shriver JS, vanGilder PF, Rach JF, DeHaven JI.

Author information

Abstract

Epidemiological and laboratory studies suggest that vitamin supplements may be helpful in the prevention of some cancers but clinical trials to date have failed to demonstrate protection with naturally occurring vitamins. Without substantiation of the highly touted benefits of vitamins, few physicians who care for cancer patients have recommended their use. A total of 65 patients with biopsy confirmed transitional cell carcinoma of the bladder enrolled in a randomized comparison of intravesical bacillus Calmette-Guerin (BCG) with or without percutaneous administration was also randomized by closed envelope to therapy with multiple vitamins in the recommended daily allowance (RDA) versus RDA multivitamins plus 40,000 units vitamin A, 100 mg. vitamin B6, 2,000 mg. vitamin C, 400 units vitamin E and 90 mg. zinc. The addition of percutaneous BCG did not significantly lessen tumor recurrence but recurrence after 10 months was markedly reduced in patients receiving megadose vitamins. The 5-year estimates of tumor recurrence are 91% in the RDA arm and 41% in the megadose arm (p = 0.0014, Mantel-Cox). Overall recurrence was 24 of 30 patients (80%) in the RDA arm and 14 of 35 (40%) in the high dose arm (p = 0.0011, 2-tailed Fisher’s exact test). Megadose vitamins A, B6, C and E plus zinc decrease bladder tumor recurrence in patients receiving BCG immunotherapy. Further research will be required to identify which ingredient(s) provide this protection.

Μάριος Δημόπουλος

Φυσικοπαθητικός (Doctor of Naturopathy)-Διατροφοπαθητικός-Συγγραφέας

Υποψήφιος PhD in Integrative Medicine

Μέλος του American Council of Applied Clinical Nutrition

Μέλος του American Association of Drugless Practitioners

Μέλος του American Association of Nutritional Consultants

Μέλος του Canadian Association of Natural Nutritional Practitioners

Μέλος της Association for Natural Medicine in Europe

Μέλος του Παγκύπριου Συνδέσμου Διατροφολόγων

Μέλος του Επαγγελματικού Σωματείου Συμπληρωματικής Ιατρικής και Ανθρωπιστικών Επιστημών (Ε.Σ.Σ.Ι.Α.Σ.)