6947869647 [email protected]

Νέα ιαπωνική μελέτη δείχνει ότι τα mRNA εμβόλια κατά της COVID-19 προκαλούν ADE

Μια in vitro μελέτη από την Ιαπωνία έδειξε ότι τα μονοκλωνικά αντισώματα και τα εμβόλια mRNA, και συγκεκριμένα το εμβόλιο της Moderna, προκαλούν ADE (ενίσχυση εξαρτώμενη από τα αντισώματα), ιδιαίτερα με τη μετάλλαξη Όμικρον.

Έχουν κάνει το πείραμα in vitro, αλλά έχουν χρησιμοποιήσει τα αντισώματα από διάφορα μονοκλωνικά αντισώματα και επιπλέον έχουν χρησιμοποιήσει τον ορό από άτομα που έχουν εμβολιαστεί με το εμβόλιο της Moderna και επίσης έχουν ως έλεγχο κάποια αντισώματα. Αυτό που είναι τρομακτικό σε αυτή τη μελέτη είναι ότι είναι πιθανή η ADE, και υπάρχει ADE που προκαλείται από τα μονοκλωνικά αντισώματα, και υπάρχει ADE που συμβαίνει με τα αντισώματα που δημιουργούνται από τα εμβόλια, και υπάρχουν φάσεις χρόνου όταν παίρνουμε το αντίσωμα και όταν αρχίζει να φθίνει, υπάρχουν φάσεις που υπάρχει ζώνη κινδύνου της πιθανότητας για ADE.

Το ερώτημα είναι γιατί έγινε αυτή η μελέτη. Οι συγγραφείς είπαν ότι έκαναν αυτή τη μελέτη, διότι υπάρχουν κάποιες προηγούμενες μελέτες – και τις αναφέρουν – οι οποίες έγιναν για την ADE, ωστόσο αυτές οι μελέτες ήταν ασυνεπείς. Για παράδειγμα, ορισμένα κύτταρα μπορεί να μην είναι όπως θα έπρεπε, ορισμένες εκφράσεις των πρωτεϊνών στα κύτταρα μπορεί να μην είναι ακριβώς συνεπείς σε όλα τα πειράματα. Έτσι ακόμα και όταν η ADE φάνηκε ή δεν φάνηκε, για παράδειγμα οι συγγραφείς είπαν ότι μια περίπτωση πειράματος με εμβόλιο δεν έδειξε ADE, ωστόσο το κύτταρο που χρησιμοποίησαν δεν ήταν στην πραγματικότητα ικανό να δείξει ADE. Έτσι οι ερευνητές έκαναν αυτή τη μελέτη για να έχουν ένα συνεπές περιβάλλον του πότε συμβαίνει ADE.

Ας εξηγήσουμε τι είναι οι υποδοχείς Fc στους οποίους αναφέρεται αυτή η μελέτη. Αν έχουμε ένα αντίσωμα, αυτό το αντίσωμα έχει ένα σταθερό μέρος ή κλάσμα που ονομάζεται Fc, και έχει ένα άλλο μέρος που ονομάζεται μεταβλητό μέρος, και στο μεταβλητό μέρος υπάρχει μια περιοχή δέσμευσης με την οποία το αντίσωμα δένεται με διάφορα αντιγόνα. Στη μελέτη αυτή μας ενδιαφέρει αυτό το σταθερό μέρος. Γιατί; Διότι η περιοχή δέσμευσης χρησιμοποιείται για να δεθεί με το αντιγόνο, για παράδειγμα, με την ακίδα πρωτεΐνη του SARS-CoV-2. Έπειτα, αυτό ονομάζεται σύμπλεγμα αντιγόνου αντισώματος. Αυτό το σύμπλεγμα καθαρίζεται από τα ανοσοκύτταρα. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι ένα μακροφάγο ή ένα δενδριτικό κύτταρο ή ένα ουδετερόφιλο. Πολλά κύτταρα το κάνουν αυτό. Έχουν υποδοχείς στην επιφάνειά τους που μπορούν να δεθούν με το σταθερό μέρος του αντισώματος. Αυτός ο υποδοχέας ονομάζεται Fc, που σημαίνει υποδοχέας για το fraction constant (σταθερό κλάσμα) του αντισώματος. Το όφελος αυτού του δεσίματος είναι ότι αυτό το κύτταρο (π.χ. μακροφάγο ή δενδριτικό) πρόκειται να μαζέψει αυτό το σύμπλεγμα, το ενσωματώνει και το καταστρέφει. Στο ADE όμως αυτό το σύμπλεγμα μπορεί να μπει στο κύτταρο, διότι αυτός είναι ο τρόπος που αυτός ο υποδοχέας λειτουργεί, τραβάει το σύμπλεγμα προς τα μέσα, φαγοκυττάρωση ή ενδοκυττάρωση. Ωστόσο, αυτός ο ιός μπορεί να διαφύγει αυτό το ενδοκυτταρικό κενό και να προκαλέσει λοίμωξη και τώρα έχουμε ADE.

Σε ένα από αυτά τα πειράματα ή μελέτες, οι ερευνητές κοίταξαν τα κύτταρα ή χρησιμοποίησαν τα κύτταρα που είχαν μόνο τον υποδοχέα Fc πάνω τους, αλλά δεν είχαν ACE2 πάνω τους για παράδειγμα. Σε άλλες μελέτες υπήρξαν ερευνητές που χρησιμοποίησαν κύτταρα που είχαν ACE2 πάνω τους, αλλά δεν είχαν υποδοχείς Fc πάνω τους. Σε μια από τις μελέτες ο υποδοχέας Fc ήταν παρών και το ACE2 ήταν παρόν, και η ADE δεν παρατηρήθηκε με τα μονοκλωνικά αντισώματα. Και υπήρξε άλλη μελέτη, όπου ο υποδοχέας Fc ήταν παρών και το ACE2 ήταν παρόν και παρατηρήθηκε ADE.

Οι ερευνητές της ιαπωνικής μελέτης είπαν ότι αυτές οι μελέτες ήταν ασυνεπείς και ότι θέλουμε να έχουμε έναν συνεπές σχεδιασμό. Ποιος ήταν ο σχεδιασμός τους; Ο σχεδιασμός τους ήταν ότι χρησιμοποίησαν IPS αθάνατα κύτταρα (IPS: induced pluripotent stem cells), τα οποία είναι πολύ επιρρεπή σε λοίμωξη στον SARSCoV-2. Τι σημαίνει induced pluripotent stem cells; Βλαστοκύτταρο (stem cell) είναι ένα κύτταρο που όταν διαιρείται μπορεί να κάνει άλλα θυγατρικά κύτταρα και μπορεί επίσης να φτιάξει το δικό του είδος. Φυσιολογικά, στους πειραματικούς σχεδιασμούς στα εργαστήρια χρησιμοποιούμε διάφορες κυτταρικές γραμμές που λαμβάνονται από διάφορα έμβρυα ή ανθρώπινους ιστούς από παιδιά στα οποία έγινε έκτρωση. Αυτό είναι το  induced pluripotent cell (επαγόμενο πολυδύναμο κύτταρο). Pluripotent σημαίνει ότι ένα κύτταρο μπορεί να κάνει πολλά άλλα είδη ή ένα βλαστοκύτταρο. Inducible σημαίνει ότι πήραν κάποιο δερματικό κύτταρο ή κάποιο κύτταρο αίματος από έναν ενήλικα και έπειτα το μετέτρεψαν σε ένα βλαστοκύτταρο. Έτσι είχαν ένα βλαστοκύτταρο σχηματισμένο που ήταν επίσης αθάνατο. Αυτό που κάνουν είναι ότι παίρνουν ένα κύτταρο και το συνδυάζουν με ένα καρκινικό κύτταρο, και τα καρκινικά κύτταρα είναι αθάνατα. Αυτό το IPS αθάνατο κύτταρο έχει επίσης ACE2 πάνω του και TMPASS2 πάνω του και υποδοχέα Fc πάνω του. Έτσι μπορείτε να ονομάσετε αυτά τα κύτταρα βλαστοκύτταρα που είναι θετικά σε υποδοχέα Fc και θετικά σε TMPASS2 και θετικά σε ACE2. Πρέπει να διευκρινίσουμε ότι αυτός ο σχεδιασμός είναι απαραίτητος. Στο σώμα μας αν ένα κύτταρο δεν έχει υποδοχέα Fc μαζί με TMPASS2, τότε αυτό το κύτταρο δεν έχει ADE ή αντίστροφα κάθε κύτταρο, για παράδειγμα μακροφάγα, ουδετερόφιλα, που έχει υποδοχέα Fc μαζί με ACE2 μαζί με TMPASS2 μπορεί να είναι θύμα της ADE.

Αυτό που έκαναν οι ερευνητές σε αυτό το πείραμα είναι ότι πήραν αυτά τα κύτταρα και τα μόλυναν με την αρχική παραλλαγή, με την παραλλαγή Δέλτα και με την παραλλαγή Όμικρον. Είχαν επίσης αντισώματα από το casirivimab (μονοκλωνικό αντίσωμα), από το imdevimab (μονοκλωνικό αντίσωμα) και από το sotrovimab (μονοκλωνικό αντίσωμα) και είχαν επίσης ορούς από άτομα που είχαν εμβολιαστεί με το εμβόλιο της Moderna, μία δόση, δύο δόσεις, 20 μέρες μετά τη δεύτερη δόση, 52 μέρες μετά τη δεύτερη δόση, 90 μέρες μετά τη δεύτερη δόση 175 μέρες μετά τη δεύτερη δόση. Έτσι είχαν μια δέσμη ορών για να καταλάβουν πώς τα αντισώματα έφθιναν και πώς η ADE συνέβαινε καθώς οι συγκεντρώσεις των αντισωμάτων άλλαζαν. Αυτό που πρέπει να κρατήσετε στο μυαλό σας είναι ότι η ADE ήταν εξαρτώμενη από τη συγκέντρωση αντισωμάτων. Και μπορεί να σκεφτείτε ότι ADE θα υπήρχε σε υψηλότερες συγκεντρώσεις. Στην πραγματικότητα, όχι. Η χαμηλότερη συγκέντρωση αντισωμάτων ήταν ο χρόνος που η ADE συνέβη περισσότερο. Πόσο χαμηλά; 1 νανογραμμάριο ανά χιλιοστόλιτρο (1 ng.mL) συγκέντρωση αντισωμάτων ήταν η φάση κατά τη διάρκεια της οποίας η ADE ήταν περισσότερο κυρίαρχη. Υπήρχε επίσης ένα άλλο πρόβλημα, 1 νανογραμμάριο ανά χιλιοστόλιτρο ήταν πολύ χαμηλή ποσότητα αντισώματος που δεν ήταν επαρκής να εξουδετερώσει τον ιό. Έτσι τώρα αν ο ιός φτάσει σε μας τη στιγμή που τα αντισώματα είναι λιγότερα, δεν είναι επαρκή τα αντισώματα να εξουδετερώσουν τον ιό, αλλά είναι επαρκή να δεθούν με τον ιό και να επιτρέψουν στον ιό μια άλλη οδό εισόδου στο κύτταρο και έπειτα γίνεται η φάση ευπάθειας σε ADE.

Ένα άλλο που πρέπει να κρατήσετε στο μυαλό σας είναι ότι η ADE συνέβη λόγω των αντισωμάτων που ήταν εξουδετερωτικά στη φύση τους. Έτσι όσο περισσότερα εξουδετερωτικά αντισώματα είναι παρόντα – και με το περισσότερα δεν εννοούμε περισσότερα σε συγκέντρωση αλλά τα πιο ευθυγραμμισμένα για εξουδετέρωση – τόσο  περισσότερη η ροπή προς ADE.

Τώρα θα ασχοληθούμε με τους μηχανισμούς. Όταν ο ιός είναι παρών και τα αντισώματα είναι παρόντα υπάρχουν δύο μηχανισμοί που είναι αντιτιθέμενοι μεταξύ τους. Ένα σύνολο μηχανισμών μας προστατεύει. Το άλλο σύνολο μηχανισμών μας βλάπτει. Έτσι για παράδειγμα, η εξουδετέρωση της παραλλαγής του ιού από τα αντισώματα. Έτσι εδώ ο σχεδιασμός είναι, είναι το σώμα μας ή τα κύτταρα θετικά σε υποδοχείς Fc και σε ACE2, δεύτερον, υπάρχουν αντισώματα παρόντα. Δεν μιλάμε για έναν σχεδιασμό όπου τα αντισώματα δεν είναι παρόντα. Έτσι μιλάμε για ένα άτομο που προηγουμένως είχε μολυνθεί ή είχε εμβολιαστεί ή είχε μονοκλωνικά αντισώματα. Ωστόσο, αυτή η μελέτη δεν μιλά για άτομα που έχουν μολυνθεί προηγουμένως. Μιλά μόνο για εμβολιασμένους ή για μονοκλωνικά αντισώματα. Και μπορεί να ρωτήσετε την ερώτηση γιατί. Ο λόγος είναι ότι έψαχναν περισσότερο για τη συμπεριφορά των εξουδετερωτικών αντισωμάτων σε σύγκριση με τη συμπεριφορά των δεσμευτικών αντισωμάτων. Τώρα ας πούμε ότι η εξουδετέρωση από το αντίσωμα είναι πιθανή όταν φτάνει ο ιός. Αυτός είναι ένας προστατευτικός μηχανισμός. Έπειτα είναι η ADE που συμβαίνει μόνο όταν τα αντισώματα είναι παρόντα. Αυτό είναι αρνητικό που αυξάνει τη λοίμωξη ή τη μολυσματικότητα του ιού. Και έπειτα υπάρχει η κυτταρομεσολαβούμενη ανοσία, η οποία είναι προστατευτική. Υπάρχουν και άλλοι μηχανισμοί, όπως η καταιγίδα κυτοκινών που είναι βλαπτική επίσης, προστατευτική και βλαπτική. Έτσι έχουμε δύο αντιτιθέμενους παράγοντες, στο ένα άκρο έχουμε την καταιγίδα κυτοκινών και την ADE που μας βλάπτουν στην παρουσία του ιού και των αντισωμάτων, και στο άλλο άκρο έχουμε αντισώματα που εξουδετερώνουν τον ιό και έχουμε κυτταρομεσολαβούμενη ανοσία επίσης.

Ας δούμε τι έκαναν οι ερευνητές στη συνέχεια. Είχαν αυτά τα κύτταρα, τα οποία ονόμασαν clone 35 cells, τα καλλιέργησαν ή τα επώασαν με το μονοκλωνικό αντίσωμα casirivimab και το imdevimab με πολύ χαμηλή δόση του ιού. Ήταν περίεργοι αν είναι το φορτίο του ιού που έχει σημασία για την ADE, κάτι που σημαίνει περισσότερο ιός, περισσότερο ADE, λιγότερο ιός, λιγότερο ADE. Έτσι άρχισαν με μια πολύ μικρή δόση του ιού για να καταλάβουν αν το φορτίο του ιού ήταν σημαντικό και διαπίστωσαν ότι το φορτίο του ιού δεν έχει να κάνει τίποτα με αυτό. Αν η σωστή κακή συγκέντρωση των αντισωμάτων ήταν παρούσα, έπειτα ακόμα και το μικρό φορτίο 40 αντιγράφων ανά μικρόλιτρο του ιού ήταν επαρκές να προκαλέσει ADE και να επιτρέψει τον ιό να μπει στα κύτταρα και να μολύνει τα κύτταρα και να κάνει αντίγραφα. Έτσι η παρουσία αντισωμάτων σε πολύ μικρή δόση του ιού συνεχίζει να είναι ικανή να αφήσει τον ιό να αναπτυχθεί ή να επεκταθεί. Από την άλλη πλευρά, στο ίδιο πείραμα είχαν επίσης πλευρά ελέγχου, όπου είχαν άλλα αντισώματα παρόντα που ήταν ικανά να δεθούν με τον ιό. Ωστόσο, δεν ήταν εξουδετερωτικός τύπος αντισωμάτων, έτσι αυτή η θέση ελέγχου δεν είχε καμιά ιική εξάπλωση, έτσι έβαλαν τα κύτταρα, έβαλαν μερικά αντισώματα ελέγχου μέσα, αυτό το αντίσωμα ήταν ικανό να δεθεί με τον υποδοχέα Τ κυττάρων. Μερικά άχρηστα αντισώματα ήταν παρόντα. Τα ονόμασαν άσχετα αντισώματα (irrelevant antibodies). Η ίδια μικρή ποσότητα του ιού ήταν παρούσα. Αν αυτή η μικρή ποσότητα του ιού ήταν επαρκής να προκαλέσει λοίμωξη, τότε σε αυτή την πλευρά ελέγχου ο ιός θα είχε επεκταθεί, αλλά βρήκαν ότι στην πλευρά ελέγχου ο ιός δεν εξαπλώθηκε. Αλλά όταν είχαν αυτά τα κύτταρα μη ελέγχου με τα αντισώματα με την ίδια ποσότητα ιού, ο ιός άρχισε να αναπτύσσεται σε αριθμό, κάτι που σημαίνει ότι ήταν η χαμηλή δόση των αντισωμάτων που επέτρεψαν τον ιό και δόση του ιού δεν έχει σημασία.

Οι ερευνητές έκαναν μερικά ακόμα τεστ για να επιβεβαιώσουν τις παρατηρήσεις τους. Αυτό που έκαναν ήταν να κάνουν το ίδιο πράγμα με ένα σύνολο κυττάρων που είχαν τον ιό μαζί με τη χαμηλή δόση αντισωμάτων μαζί με το κύτταρο, αλλά το κύτταρο δεν είχε ACE2. Και αυτό, διότι ήθελαν να αναπαράγουν το περιβάλλον όπου υπάρχει μόνο ο υποδοχέας Fc. Και τελικά δεν λειτούργησε, κάτι που είναι πολύ περίεργο διότι το αντίσωμα δένεται με τον υποδοχέα Fc και μπορεί να πάρει τον ιό μέσα με ενδοκυττάρωση. Με κάποιο όμως τρόπο το ACE2 ήταν απαραίτητο. Την ίδια στιγμή, στο άλλο κύτταρο ελέγχου όπου το ACE2 ήταν παρόν, ο ιός δεν είχε τα αντισώματα για να δεθεί και δεν λειτούργησε. Έτσι ήταν ξεκάθαρο ότι το ACE2 χρειάζεται όποιος κι αν είναι ο μηχανισμός.

Έπειτα αυτό που έκαναν ήταν να μπλοκάρουν τον υποδοχέα Fc. Έτσι τώρα ο ιός ήταν μόνο ικανός να δεθεί με το ACE2, αλλά όχι με τον υποδοχέα Fc και αυτό μείωσε επίσης τη λοίμωξη. Έτσι το περιβάλλον πρέπει να είναι ένα κύτταρο με τον υποδοχέα Fc πάνω του, με τον ACE2 πάνω του, με τα αντισώματα παρόντα σε 1 νανογραμμάριο ανά χιλιοστόλιτρο και κάθε μια από τις παραλλαγές.

Οι ερευνητές παρατήρησαν επίσης ότι τα μονοκλωνικά αντισώματα και τα αντισώματα που δημιουργούνται από τα εμβόλια ήταν ικανά να εξουδετερώσουν την παραλλαγή της Γουχάν, σε κάποιο βαθμό την παραλλαγή Δέλτα, αλλά δεν έκαναν τίποτα για την παραλλαγή Όμικρον. Αυτό που οι ερευνητές αναφέρουν στη μελέτη τους είναι ότι τα τρέχοντα εμβόλια κατά της Όμικρον επιτρέπουν μόνο την Όμικρον να κάνει ADE χωρίς να την εξουδετερώνουν. Έτσι το όφελος του εμβολίου για εξουδετέρωση δεν υπάρχει ή μειώνεται, αλλά η ADE παραμένει κυρίαρχη. Έτσι με τα μονοκλωνικά αντισώματα casirivimab και imdevimab δεν υπήρχε εξουδετέρωση, αλλά συνέβη ADE. Αυτό σημαίνει ότι η χορήγηση αυτών των αντισωμάτων σε ασθενείς με Όμικρον δεν έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα, διότι η εξουδετέρωση δεν υπάρχει, αλλά η ADE θα συμβεί. Όμως το μονοκλωνικό αντίσωμα sotrovimab ήταν ικανό να εξουδετερώνει και δεν προκάλεσε ADE.

Ας δούμε τώρα τι έκαναν οι ερευνητές με τα εμβόλια. Εξέτασαν τα εμβόλια με τις παραλλαγές Γουχάν, Δέλτα και Όμικρον. Είδαν ότι αν πήραν ορό από άτομα που έκαναν μία ή δύο δόσεις του εμβολίου της Moderna, 27 μέρες μετά την πρώτη δόση δεν υπήρχε εξουδετέρωση και δεν υπήρχε ADE. Άρα δεν υπήρχε ακόμα επίδραση από το εμβόλιο. 20 μέρες μετά τη δεύτερη δόση και 52 μέρες μετά η εξουδετέρωση υπήρχε και λίγη ADE ήταν εκεί, αλλά η εξουδετέρωση ήταν κυρίαρχη. Υπήρχαν τόσα αντισώματα που ήταν ικανά να εξουδετερώσουν. Έτσι ο ασθενής ήταν προστατευμένος. Ωστόσο την ημέρα 98 μετά τη δεύτερη δόση του εμβολίου το εμβόλιο άρχισε να φθίνει και δεν υπήρχε εξουδετέρωση, αλλά υπήρχε ακόμα ξεκάθαρη παρουσία της ADE. Μετά την ημέρα 98 τα αντισώματα είχαν γίνει λιγότερα σε ποσότητα, κάτι που είναι προϋπόθεση για ADE. Όταν όμως γίνονται λιγότερα σε ποσότητα, δεν είναι ικανά να εξουδετερώνουν πάρα πολύ και αυτή είναι η φάση που συμβαίνει η ADE. Έτσι αυτό γίνεται το επικίνδυνο σημείο. Αυτά ήταν για την παραλλαγή της Γουχάν.

Ας εξετάσουμε τώρα για την Όμικρον. Για την Όμικρον τα πράγματα είναι ακόμα πιο σοβαρά. Η Όμικρον δεν είναι ικανή να εξουδετερώνεται καλά, έτσι μετά από 170 ημέρες από τη δεύτερη δόση δεν υπήρχε εξουδετέρωση της Όμικρον, αλλά παρατηρήθηκε ADE και καθώς οι ερευνητές αύξησαν τη συγκέντρωση των αντισωμάτων σε αυτόν τον ορό άρχισε να αυξάνεται επίσης και η ADE. Έτσι υπήρχε εξαρτώμενη από τη δόση ADE.

 

ΠΗΓΗ

Shimizu, J., Sasaki, T., Koketsu, R. et al. Reevaluation of antibody-dependent enhancement of infection in anti-SARS-CoV-2 therapeutic antibodies and mRNA-vaccine antisera using FcR- and ACE2-positive cells. Sci Rep 12, 15612 (2022). https://www.nature.com/articles/s41598-022-19993-w

 

Μάριος Δημόπουλος

Φυσικοπαθητικός (Doctor of Naturopathy)-Διατροφοπαθητικός-Συγγραφέας

Υποψήφιος PhD in Integrative Medicine

Μέλος της American Naturopathic Medical Association

Μέλος του American Council of Applied Clinical Nutrition

Μέλος του American Association of Drugless Practitioners

Μέλος του American Association of Nutritional Consultants

Μέλος του Canadian Association of Natural Nutritional Practitioners

Μέλος της Association for Natural Medicine in Europe

Μέλος της Society of Complementary Alternative and Holistic Practitioners

Μέλος του Επαγγελματικού Σωματείου Συμπληρωματικής Ιατρικής και Ανθρωπιστικών Επιστημών (Ε.Σ.Σ.Ι.Α.Σ.)

Συνεχίζοντας να χρησιμοποιείτε την ιστοσελίδα, συμφωνείτε με τη χρήση των cookies και έχετε διαβάσει την πολιτική απορρήτου μας. Περισσότερες πληροφορίες.

Οι ρυθμίσεις των cookies σε αυτή την ιστοσελίδα έχουν οριστεί σε "αποδοχή cookies" για να σας δώσουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία περιήγησης. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε αυτή την ιστοσελίδα χωρίς να αλλάξετε τις ρυθμίσεις των cookies σας ή κάνετε κλικ στο κουμπί "Κλείσιμο" παρακάτω τότε συναινείτε σε αυτό.

Κλείσιμο